تاریخچه برند Sony

تاریخچه برند Sony از ابتدا تاکنون

همه چیز بعد از جنگ جهانی دوم شروع شد، شرکتی توسط ایبوکا ماسارو Ibuka Masaru و موریتا آکیو Morita Akio در سال 1946 با نام توکیو تسوشین کوگیو (شرکت مهندسی مخابرات توکیو Tukyo Tsushin Kenkyujo) در خرابه‌­های باقی مانده از جنگ تاسیس شد. ایبوکا ماسارو، در طول جنگ جهانی دوم دستگاه‌های الکترونیکی را تامین می‌کرد، و موریتا آکیو، یک مدرس در مؤسسه فناوری توکیو (توکودای) بود.

ایبوکا و موریتا، بنیانگذاران سونی، برای اولین بار در جلسات کمیته تحقیقات زمان جنگ که در حال بررسی انواع جدید سلاح­ها در طول جنگ بود، با یکدیگر روبرو شدند. ایبوکا و موریتا بعد از آن جلسه به مدت 40 سال باهم کار کردند و یکی از موثرترین روابط تاریخ کسب و کار را رقم زدند. نبوغ و خلاقیت ایبوکا در توسعه محصول و تسلط موریتا در مدیریت کسب و کار و بازاریابی، سونی را به یکی از مشهورترین برندهای جهان که دست به خلق نوآورانه ترین سیستم­ها میزند، تبدیل کرد.

داستان سونی از بعد از جنگ جهانی دوم شروع شد؛ با تعطیل شدن کارخانه‌­های زمان جنگ، برق بیشتر از آنچه که در آن زمان نیاز بود، وجود داشت. همین امر تمایل ایبوکا را برای تولید محصولاتی که برای زندگی روزمره مورد نیاز بود، بیشتر کرد و در قدم اول پلوپز برقی که فقط با الکترودهای آلومینیومی به هم پیوسته که به کف یک ظرف چوبی متصل می‌شدند را درست کرد. این محصول خیلی ابتدایی بود و به شدت به نوع برنج استفاده شده و وزن آب بستگی داشت.

در توتسوکن (نام اول سونی)، او مسئولیت امور مالی، پرسنل و امور عمومی را بر عهده گرفت. یکی از اولین کارهای اصلی او خرید برنج از بازار سیاه بود، روالی که چندین سال ادامه داشت. نیازی به گفتن نیست که برخی از محصولات Totsuken بسیار موفق بودند. ولت­سنج لوله خلاء Vacuum-tube voltmeter یک نمونه عالی بود. این شرکت شروع به عرضه این محصول به ادارات دولتی کرد. کسب و کار جدید ایبوکا و گروهش تا پایان سال 1945 ادامه داشت.

تأسیس توکیو تسوشین کوگیو (شرکت مهندسی مخابرات توکیو)

در 7 می 1946، رسماً توکیو تسوشین کوگیو (توتسوکو) را تأسیس کرد. پدر همسر ایبوکا، تامون مائدا Tamon Maeda به عنوان رئیس شرکت جدید منصوب شد. مائدا وزیر سابق آموزش پس از جنگ بود.

شرکت جدید بدون ماشین آلات و تجهیزات بود. ایبوکا و مهندسانش تنها با داشتن هوش و دانش مهندسی خود، شروع به ایجاد بازارهای جدید کردند. خلاقیت و نوآوری آنها تنها راهنمای آنها در قلمروی ناشناخته بود. رئیس مائدا سخنان ایبوکا را تکرار کرد. او به مهندسان جوان پرشور گفت: “امروز شرکت کوچک ما شروع به کار کرده است. با فناوری­های برتر و داشتن روحیه اتحاد، این شرکت رشد خواهد کرد. ما قطعا می­توانیم به جامعه کمک کنیم.” از فردای آن روز همه سخت کار کردند. توتسوکو به دلیل ارتباطات تجاری خود، تصمیم گرفت بر روی یک ضبط صوت مغناطیسی کار کند.

ماسارو ایبوکا همیشه در صدد تولید چیزی بودند که مستقیماً به نفع عموم مردم باشد، زیرا نیازهای آنها با دولت و سایر مشتریان سازمانی کاملا متفاوت بود. اما این چیزی نبود که ایبوکا می­خواست. رادیوها قبلاً توسط شرکت­های بزرگ معرفی شده بودند. آکیو موریتا نیز در آن زمان، صرفاً از نقطه نظر تجاری، به دنبال محصولی بود که با آن توتسوکو بتواند کانال‌های فروش خود را گسترش دهد. در آن زمان بود که ضبط سیمی توجه ایبوکا و موریتا را به خود جلب کرد.

مهندسان توتسوکو پس از تصمیم­گیری سریعا عمل کردند و تحقیقات بلافاصله آغاز شد. ماسانوبو تادا از شرکت نیپون الکتریک (شرکت NEC) یک دستگاه ضبط سیمی را وارد کرد و گفت: “شاید برای شما جالب باشد.” در طول جنگ توسط ارتش ژاپن استفاده شده بود. مهندسان توتسوکو بلافاصله دستگاه را باز کرده و مکانیسم­ های ضبط و پخش آن را بررسی کردند.

تقریباً در همان زمان، دوستی در ایالات متحده به موریتا یک ضبط وبستر داد.مهندسان مونتاژ کیت را با یک تقویت­کننده تکمیل کردند. اولین چیزی که آنها ضبط کردند، پخش خبری از یک شناگر ژاپنی بود که یک رکورد جهانی جدید در مسابقات جهانی ثبت کرده بود.

مشتری سرسخت

نوریو اوهگا، دانشجوی دانشگاه ملی هنرهای زیبا و موسیقی توکیو بود. با وجود اینکه دانشجوی مدرسه موسیقی بود، به چیزهای مکانیکی و الکتریکی علاقه زیادی داشت. از آنجایی که او ادبیات فنی زیادی را خارج از مباحث درسی خود خوانده بود، اطلاعات زیادی در مورد ضبط صوت­ها داشت. بنابراین Ohga سوالات فنی زیادی در مورد مکانیسم­های محصول G-type، نحوه تقویت صدا، سطح عملکرد نوار ارائه شده و موارد مشابه می­پرسید.

ضبط صوت نوع G در مقایسه با سایر ضبط صوت­های موجود در آن روزها عملکرد خوبی داشت. اما این محصول فقط برای ضبط سخنرانی­ها و مکالمات معمولی بود. مهم­ترین مشکل این بود که صداهایی مانند صدایی که توسط پیانو تولید می­شوند، هنگام ضبط و پخش محو شده و درست شنیده نمی­شوند. بنابراین، محدودیتی برای کارهایی که دستگاه می­توانست در زمان ضبط موسیقی انجام دهد، وجود داشت.

آنها به طور کامل الزامات ضبط موسیقی را مورد بحث و بررسی قرار دادند و توافق کردند که یک امپدانس در ضبط کننده گنجانده شود تا لرزش صدا را به حداقل برساند، همچنین به عنوان wow & flutter شناخته می­شود.

اگرچه ایبوکا در ابتدا اوهگا را به عنوان “یکی از دانشجویان مدرسه موسیقی” در نظر می­گرفت، و فکر می­کرد که می‌تواند با بیان اصطلاحات فنی او را گیج کند، در عوض اوهگا تخصص ایبوکا را به چالش کشید. ایبوکا که تحت تأثیر قرار گرفته بود، فکر کرد: «خدای من، دانش او در مورد ضبط صوت بسیار بالا است.» او عاشق این جوان مداخله­گر شد. از آن زمان به بعد، اوهگا مرتباً به توتسوکو میرفت و به پیشرفت ضبط کننده‌­ها کمک می­کرد.

درس بازاریابی برای موریتا

یک روز موریتا متوجه شد که ضبط صوت‌ها در منطقه کیوشو(شهری در ژاپن) فروش خوبی دارند. در تحقیقات، موریتا دریافت که کل منطقه کیوشو به دلیل رونق ناشی از استخراج زغال سنگ از وضعیت بسیار خوبی برخوردار است. این برای توتسوکو خوشحال کننده بود، اما فروش در کیوشو با کاهش ناگهانی شدیدی روبرو شد چرا که رونق معدن زغال سنگ کاهش سریعی پیدا کرده بود و منطقه از این نظر آسیب دیده بود.

اگر این شرکت تنها به کیوشو وابسته بود، ورشکست میشد. سپس به ذهن موریتا رسید، اگر این شرکت فقط به توکیو وابسته بود و اگر توکیو توسط یک زلزله بزرگ آسیب دیده بود، چه اتفاقی می­افتاد؟ بنابراین او به وضوح متوجه شد که محدود کردن فروش تنها به یک منطقه برای شرکت چقدر خطرناک است.

موریتا فکر کرد: “هرچه بازار گسترده­تر باشد، بهتر است. اگر چنین است، فروش فقط در ژاپن می­تواند به همان اندازه خطرناک باشد. وابستگی به کل جهان امن­تر است. ما هنوز آماده نیستیم، اما باید بازار خود را در سراسر جهان گسترش دهیم.” با یک بازار بزرگ، توتسوکو همیشه می‌تواند منطقه‌ای را برای فروش محصولات خود بیابد، مهم نیست در یک منطقه خاص چه اتفاقی می‌افتد.

یکی از کلیدهای موفقیت توتسوکو در ضبط صوت این واقعیت بود که آنها حق ثبت اختراع AC Bias Recording را داشتند. این پتنت توتسوکو را قادر ساخت تا عملاً بازار را در انحصار خود درآورد. با این حال، این مجوز در نهایت مانند هر مجوز ثبت اختراع دیگر منقضی شد. موریتا و دیگران با آگاهی کامل از این موضوع، به شدت نگران تمام شدن این مجوز بودند، زیرا آن روز داشت به سرعت نزدیک می­شد. در آن زمان متوجه شدند که شرکت صنعتی ماتسوشیتا الکتریک با مسئولیت محدود وارد بازار ضبط صوت خواهد شد. حضور مستقیم چنین شرکت بزرگی در رقابت چیزی جز تهدید نمی­توانست باشد.

اما بعد اتفاقی مرموز افتاد. همانطور که شرکت صنعتی ماتسوشیتا الکتریک، با مسئولیت محدود کمپین فروش ضبط صوت خود را راه­اندازی کرد، فروش توتسوکو در مجموع افزایش یافت. همه در مورد این پدیده متحیر بودند. پس از حدود یک سال، توتسوکو به افزایش فروش چشمگیری دست یافته بود. با افزایش رقابت، فروش توتسوکو بیشتر شد.

از این پدیده، موریتا و دیگران درس عجیبی گرفتند: یک شرکت نباید بازار را حتی در کشور کوچکی مانند ژاپن در انحصار خود درآورد. بازارها با حضور بسیاری از شرکت­های رقیب تحریک می­شوند. با این حال، اگر محصولات توتسوکو از نظر عملکرد نسبت به رقبای خود پایین‌تر بودند، داستان دیگری بود.

اما توتسوکو از رقبای خود برتری داشت، برتری که با تلاش­های خود به دست آورده بود. با پشتوانه این واقعیت، موریتا و همکارانش مطمئن بودند که محصولات توتسوکو از نظر کیفیت و قیمت بسیار رقابتی هستند. تا زمانی که آنها بر این سیاست پافشاری می­کردند، نیازی به ترس از رقبای احتمالی نداشتند. در واقع توتسوکو فقط می­توانست از رقابت سود ببرد. از طریق این دو درس، موریتا به تدریج اما بااطمینان تخصص فروش و بازاریابی را به دست آورد.

در مارس 1952، ایبوکا تصمیم گرفت برای یک تور بازرسی سه ماهه از ایالات متحده بازدید کند. در آن زمان، فروش ضبط صوت در ژاپن محدود به بازار آموزشی بود که در اطراف مدارس متمرکز بود. ایبوکا مشتاقانه می­خواست این بازار را گسترش دهد، او امیدوار بود که ببیند مصرف کنندگان آمریکایی چگونه از ضبط صوت استفاده می­کنن و در صورت امکان، او می­خواست مشاهده کند که چگونه ضبط صوت توسط شرکت­های آمریکایی در خطوط مونتاژ آنها تولید می­شود.

موریتا و ایبوکا بنیانگذاران توکیو تسوشین کوگیو (شرکت مهندسی مخابرات توکیو) متوجه شدند که برای دستیابی به موفقیت و رشد، تجارت آنها باید وارد بازار جهانی شوند و کسب کار خود را گسترش بدهند. اما برای این کار احتیاج به یک نام کوتاه‌تر برای محصولاتی تولیدی خود داشتند. جالب است که در ابتدا به دنبال یک نام رمانتیک بودند و در نظر داشتند از حروف اول ، TTK استفاده کنند اما به این دلیل که شرکت راه آهن توکیو (کیوکو) به عنوان TTK شناخته می­شد، این کار را نکردند.

نام دیگری انتخاب کردند که برای مدتی به صورت آزمایشی گذاشتند (تکیو تله تک) تا این که اکیو موریتا متوجه شد که شرکت آمریکایی دیگری از این نام استفاده کرده است. نام “سونی” برای این برند به عنوان ترکیبی از دو کلمه انتخاب شد: یکی کلمه لاتین “sonus” به معنی صدا و دیگری “sonny” یک اصطلاح عامیانه رایج در دهه 1950 بود و در ژاپن نیه به مردان جوان باهوش و خوش­ظاهر “sonny boys” می­گفتند.

“مطمئن باشید ما می توانیم آن را انجام دهیم!”

ایبوکا: “بیایید رادیو بسازیم. بیایید ترانزیستور را برای محصولی بسازیم که هر کسی توانایی خرید آن را داشته باشد. در غیر این صورت وقت خود را تلف خواهیم کرد. چیزی که من در ذهن دارم یک رادیو است. بیایید روی یک رادیو ترانزیستوری کار کنیم. در آغاز، صرف نظر از هر مشکلی که ممکن است با آن مواجه شویم”.

در آن زمان، حتی در ایالات متحده، تنها ترانزیستورهای موجود، ترانزیستورهایی با فرکانس پایین بودند. ایده ایبوکا جسورانه بود، اما او سرشار از اعتماد به نفس بود. قبل از اینکه بتوانند یک رادیو بسازند، باید یک ترانزیستور با فرکانس بالا تولید می­کردند. اما شرکت توتسوکو عملاً هیچ چیز برای ادامه دادن نداشت، چه برسد به دانش تولید! تنها کتاب مرجعی که در دسترس بود، فناوری ترانزیستور (که به عنوان «انجیل ترانزیستور» آن را می­شناسند)، بود که موریتا آن را از ایالات متحده آمریکا آورده بود. با در دست داشتن این کتاب، تحقیقات خود را آغاز کردند.

اگرچه در آن زمان صفحات وینیل معمولی بود، ساختن صداهای ضبط شده به خودی خود بی­سابقه بود. تعداد بسیار کمی از مردم می­دانستند که “ضبط” به چه معناست یا ضبط صوت می­تواند چه کاری انجام دهد. سونی پس از راه­اندازی اولین ضبط صوت ژاپنی با چالش آموزش مصرف کنندگان در مورد ارزش این محصول به منظور فروش مواجه شد.

این امر، بنیانگذار سونی، آکیو موریتا را بر آن داشت تا کتابی با عنوان “ضبط نوار مغناطیسی — نوار نوار چیست؟” منتشر کند؛ اولین نسخه در آگوست 1950 منتشر شد و موریتا در آن چنین گفته بود:

“قبل از اختراع نوارها، “ضبط” چیزی بسیار دور از زندگی روزمره ما بود. قبلاً به فناوری خاص و پیچیده­ای نیاز داشت و بسیار گران بود. اما اکنون با نوار جدید سونی، ضبط را می توان به سرعت، ارزان و دقیق­تر انجام داد. توسط هر کسی، در هر کجا و هر زمان.”

وی در ادامه به شرح روشنی از تاریخچه نوار، مکانیسم­ها و کاربردهای مختلف آن پرداخت.

هنگامی که یک آلبوم عکس شخصی را باز می­کنید، یک ضبط بصری لذت­بخش از خاطرات را در قالب عکس­های بی شمار تجربه می­کنید. به همین ترتیب، با استفاده از یک نوار ضبط، یک ضبط صوتی از زندگی روزمره و کار خود را در قالب ضبط­های صوتی به جا می­گذارید. می­توانید به آن گوش دهید… همانطور که عکس‌ها اکنون بخشی جدایی‌ناپذیر از زندگی روزمره ما هستند، «ضبط‌های صوتی» نیز ضروری خواهند بود.»

سپس از نوار به دیسک و حافظه فلش تبدیل شد. دستگاه­های امروزی به ویژگی­های مختلف ضبط مجهز هستند. مطمئناً، ما اکنون در عصری زندگی می­کنیم که توانایی ضبط چیزها نه تنها طبیعی است، بلکه بخشی ضروری از زندگی ما است، همانطور که موریتا پیش­بینی کرده بود.

سونی، خوکچه هندی

یک مجله هفتگی برجسته، مقاله‌ای در مورد صنعت ژاپن منتشر کرد که سونی را “یک خوکچه هندی شرکتی” نامید. در ابتدا ایبوکا از این استعاره بسیار ناراحت شد. با این حال، در سال­های بعد، به نظر می­رسید که از آن لذت می­برد. ترانزیستور را در نظر بگیرید. زمانی که توسعه دهندگان آمریکایی و اروپایی ایده استفاده از آنها را در رادیوها برای مصارف خانگی مورد تمسخر قرار دادند، سونی رادیوهای ترانزیستوری را به یک محصول مصرفی قابل عرضه در بازار توسعه داد و صنعت ژاپن را در تولید رهبری کرد.

ایبوکا ادامه می دهد، “امروزه، هنوز کاربردهای فراوانی برای ترانزیستورها در محصولات مصرفی وجود دارد. اگر ما را به عنوان خوکچه هندی برای توسعه همه محصولات ممکن با ترانزیستور در نظر بگیریم، پس هیچ اشکالی در خوکچه هندی بودن وجود ندارد.” ایبوکا و مدیریت سونی در صورتی که محصولاتشان به توسعه صنعت الکترونیک کمک کند و به نفع مصرف کننده باشد، هیچ ضرری برای نامیده شدن خوکچه هندی نمی­دیدند.

مقاله خوکچه هندی منعکس کننده شهرت روزافزون سونی در ژاپن بود. در واقع، درست در همین زمان، سونی در آستانه خروج از صفوف شرکت‌های کوچک و متوسط بود و به صف شرکت‌های بزرگ ملحق می‌شد. در دسامبر سال 1958، سونی در بخش اول بورس اوراق بهادار توکیو قرار گرفت. هم عملکرد گذشته و هم چشم­اندازهای آتی آن عالی در نظر گرفته شد.

1960: سونی آمریکا تاسیس شد.

فوریه 1960، نیویورک – در سرمای یخبندان، چند مرد با لباس­های سرپوشیده مشغول بارگیری رادیوهای ترانزیستوری روی کامیون­ها بودند. بنیانگذار سونی آکیو موریتا در میان آنها بود.

سونی در 15 فوریه 1960 شرکت تابعه کاملاً تحت مالکیت خود Sony Corporation of America (SONAM) را تأسیس کرد. با افزایش محبوبیت رادیوهای ترانزیستوری در ایالات متحده، سونی معتقد بود که اگر شبکه فروش خود را در این بازار بزرگ ایجاد کند، نام تجاری آن به قله­های جدیدی خواهد رسید و با همه چیز از فروش گرفته تا خدمات پس از فروش درگیر شد. از صبح یک روز تا ساعت 4 صبح روز بعد طول کشید. رادیوهای جمع آوری شده چندین کامیون را پر کردند. به بیانی، این اولین پروژه سونی آمریکا بود.

این شرکت دفتر مرکزی خود را راه­اندازی کرد. سونی تنها دو سال و نیم بود که یک دفتر رابط در نیویورک افتتاح کرده بود. با وجود اینکه آکیو موریتا فکر می‌کرد که برای پیشروی به ایالات متحده کمی زود است، اما با این اعتقاد که باید فرصت‌های خوبی را به دست آورد، تصمیم گرفت.

دو سال بعد، در سال 1962، سونی نمایشگاه خود را در خیابان پنجم نیویورک افتتاح کرد.

رویای سال نوی ماسارو ایبوکا موسس سونی به حقیقت پیوست

در آغاز سال 1959، بنیانگذار سونی ماسارو ایبوکا در مورد رویای سال نو خود برای تلویزیون ترانزیستوری در مصاحبه­ای با مجله صحبت کرد. اولین رادیو ترانزیستوری ژاپن تنها چهار سال قبل به فروش رسیده بود. هدف بعدی تلویزیون ترانزیستوری بود. ایبوکا از آن به عنوان یک رویا صحبت کرد، اما در واقع همه چیز از قبل در پشت صحنه شکل گرفته بود. در حال حاضر پیشرفت ثابتی در جهت تحقق آن رویا حاصل شده بود.

ساخت ترانزیستورهایی با قدرت نمایش کافی برای استفاده در تلویزیون­ها نسبتاً دشوارتر از ترانزیستورهای رادیویی بود، اما سونی این ترانزیستورهای ویژه را در سال قبل، در سال 1958 تکمیل کرده بود و کار روی توسعه تلویزیون ترانزیستوری در حال انجام بود. توسعه از آغاز سال 1959 به شدت شتاب گرفت. اولین نمونه اولیه در آوریل تکمیل شد و بهبودها و مطالعات طراحی متعددی انجام شد. در 25 دسامبر، رویای سال نو ایبوکا با معرفی اولین تلویزیون سونی به حقیقت پیوست. هنگامی که در ماه می 1960 به فروش رسید، تلویزیون 8 اینچی ترانزیستوری قابل حمل TV8-301 تجارت تلویزیون سونی را راه­اندازی کرد.

نوار ویدئو کاست

در سال 1964، تیمی به رهبری نوبوتوشی کیهارا CV-2000، اولین VCR جهان را که برای استفاده خانگی در نظر گرفته شده بود، توسعه دادند. این اولین قدم برای تحقق رویای ماسارو ایبوکا برای ایجاد یک پخش کننده ویدیویی بود که هم از نظر اندازه و هم از نظر قیمت برای استفاده خانگی مناسب باشد.

CV-2000 تقریباً به اندازه یک ضبط صوت در آن زمان بود. این VCR که دارای دو سر چرخشی بود، از نوع حلقه به حلقه بود و تصاویر سیاه و سفید خارق­العاده­ای را تولید می­کرد. علاوه بر این، قیمت CV-2000 کمتری نیز داشت. دنیا از کیفیت تصویر ماشین جدید متعجب شد و کیهارا می‌توانست با افتخار به شکاکان قبلی پاسخ دهد: “تکنولوژی از عقل سلیم تبعیت نمی‌کند. هدف ما شکستن ایده‌هایی است که مردم به عنوان عقل سلیم پذیرفته‌اند.”

اگرچه آن به عنوان اولین VCR خانگی تولید شد، اما بیشتر دستگاه‌های CV-2000 در واقع برای مقاصد پزشکی و صنعتی قبل از راه‌یابی به مدارس و در نهایت خانه‌ها استفاده می‌شدند. بنابراین علیرغم برچسب “مصرف خانگی”، در حقیقت حلقه به حلقه نوع CV-2000، که می‌توانست تصاویر سیاه و سفید را ضبط و پخش کند، یک مدل سازمانی بسیار محبوب بود.

اما دیری نپایید که بخش فروش از VCRهای سیاه و سفید نوع حلقه به حلقه ابراز نارضایتی کرد. فروشندگان مدل­های رنگی را درخواست کردند و از مهندسان پرسیدند که آیا می­توانند یک VCR طراحی کنند که از نوار کاست مشابه ضبط صوت استفاده کند.

همانطور که از نام “قرقره به حلقه” پیداست، قرقره­هایی که نوار را نگه می­دارند و می­پیچند واحدهای جداگانه­ای هستند که در بالای عرشه VCR واقعی قرار دارند. کاربر باید نوار را از حلقه تغذیه بکشد و آن را از طریق دستگاه­های ضبط و پخش تغذیه کند تا هر بار برای کار با دستگاه، حلقه را بپیچد.

علاوه بر این که بسیار ناخوشایند است، این روند دشوار است، زیرا نوار هنگام دست زدن به راحتی آسیب می­بیند. استفاده از نوار کاست این مشکل را برطرف می­کند و به کاربر اجازه می­دهد تا با قرار دادن نوار کاست در عرشه، دستگاه را به کار ببرد، و سپس نوار کاست را به‌طور خودکار اجرا می‌کند. حرکت از حلقه به حلقه به نوار کاست به سرعت در صنعت نوار صوتی در این زمان رخ می­داد.

کاست­های اندازه کتاب

ایبوکا در تعقیب رویاهای خود خستگی­ناپذیر بود و دائماً اهداف سختی را برای مهندسان خود تعیین می­کرد. جملاتی بود که او به راحتی نمی­پذیرفت: «این کار نمی­شود». کیهارا با اشاره به اینکه ایبوکا از هر محصول یا فناوری جدیدی استقبال می­کند، گفت: “من دوست دارم ایبوکا را با لبخندی بر لب ببینم، بنابراین همیشه تمام تلاشم را می­کنم.”

بلافاصله پس از تکمیل نمونه اولیه U-matic در سال 1969، ایبوکا به کیهارا دستور داد تا کار روی توسعه نسل بعدی ضبط کننده نوار ویدئویی را آغاز کند. هدف ایجاد ماشینی بود که واقعاً بتوان آن را به عنوان یک VCR خانگی توصیف کرد. ایبوکا به کیهارا اشاره کرده بود که یک نوار کاست به اندازه دفتر خاطرات تجاری سونی، یکسان با اندازه کتاب جیبی ژاپنی، لازم است. در هر صورت کیهارا می­دانست که هر چه کوچک­تر، بهتر.

دانش انباشته شده در توسعه U-matic در طراحی یک ضبط کننده نوار ویدئویی جدید مورد استفاده قرار گرفت. فومیو کوهنو سرپرستی تیمی را بر عهده داشت که مسئول جنبه‌های الکترونیکی دستگاه جدید بود و آکیو سریزاوا از تیم مسئول جنبه‌های مکانیکی آن مراقبت کرد.

ایبوکا با تعیین یک هدف واضح و ساده به هر کارمند سونی انگیزه داد: ساخت نوار کاست ویدئویی به اندازه خاطرات سونی. با جمع شدن همه کارمندان، سونی به سرعت به سمت تحقق این هدف حرکت کرد.

مکانیسم ساده U-loading توسعه یافته توسط Kihara و Horiuchi برای فعال کردن عملکردهای سریع به جلو و عقب در حین بارگذاری نوار بهبود یافت. همچنین پیشرفت­های سریعی در افزایش تراکم ضبط نوار حاصل شد. دو سیستم جدید که نقش اصلی را در تحقق این دستاوردها ایفا کردند، سیستم ضبط آزیموت و سیستم رنگ جدید (سیستم PI) بودند.

سیستم ضبط آزیموت ایده­ای بود که از زمان توسعه U-matic در ذهن کیهارا شکل گرفته بود. بین آهنگ­های روی نوار یک منطقه حائل وجود دارد که به عنوان نوار محافظ شناخته می­شود، جایی که هیچ چیز ضبط نمی­شود. کیهارا متوجه شد که حذف گروه نگهبان ظرفیت ضبط بالاتری را به همراه خواهد داشت. با این حال، باند محافظ وظیفه مهم تضمین وضوح تصویر را با جلوگیری از تداخل، یعنی زمانی که سرهای VCR سیگنال‌ها را از مسیرهای مجاور دریافت می­کنند، داشت. سیستم ضبط آزیموت با قرار دادن زاویه هد پخش به گونه­ای بر این مشکل غلبه کرد تا از دریافت سیگنال از مسیرهای مجاور جلوگیری کند.

تنها مشکل باقی مانده، تداخل ناشی از سیگنال­های رنگی ثبت شده در فرکانس­های پایین بود. این مشکل توسط سیستم PI، یک سیستم سیگنال رنگ تغییر فاز، حل شد. بنابراین، با حذف موثر نوار محافظ و تطبیق دقیق تراک­ها، تراکم ضبط نوار سه برابر افزایش یافت.

سونی کار روی توسعه نمونه اولیه VCR های خانگی را بر اساس این دو فناوری جدید آغاز کرد.

Walkman راه خود را به بازار جهانی پیدا کرد

اولین واکمن، TPS-L2، در ابتدا به عنوان “Soundabout” در ایالات متحده فروخته شد؛

“Stowaway” در انگلستان و “Freestyle” در استرالیا. سالها  از عرضه اولین نسل واکمن در ژوئن 1979 می­گذرد. امروزه نام واکمن در سرتاسر جهان شناخته شده است. اما آیا می­دانستید که وقتی نسل اول واکمن به بازار عرضه شد، کاملاً با قیمت پایین به فروش م­رسید وبا نام­های مختلف در خارج از کشور فروخته می­شد؟

شرکت­های فروش خارج از کشور به این نام ژاپنی-انگلیسی اعتراض کردند و چیزهای دیگری را پیشنهاد کردند. سونی آمریکا در ابتدا “Sony Disco Jogger” را پیشنهاد کرد زیرا در آن زمان دیسکو و آهسته دویدن در آمریکا رایج بود. همچنین تصور می­شد که هدف واکمن جوانانی هستند که احتمالاً به دیسکو می­روند. اما رئیس سونی در آن زمان، آکیو موریتا، در تجاری­سازی واکمن پیشتاز بود و بسیار مشتاق آن بود.

او استدلال کرد که درست است محصول برای جوانانی است که به دیسکو می‌روند و دویدن را هدف محصول می‌دانند، اما افراد مسن‌تر نیز باید در بین خریداران بالقوه گنجانده شوند، زیرا قیمت فروش محصول ۱۹۹ دلار آمریکا است. او پیشنهاد “Sony Disco Jogger” را وتو کرد زیرا احتمالاً اگر کلمه “disco” در نام آن گنجانده می­شد، مشتریان قدیمی علاقه کمتری به محصول نشان می­دادند. نامی که در نهایت انتخاب شد “Soundabout” بود، کلمه ای که از عبارت “walk about” ابداع شد. شرکت­های فروش در کشورهای مختلف شروع به فروش محصول با نام­های مختلف کردند.

با این حال، Walkman به سرعت در ژاپن محبوب شد و بازدیدکنندگان خارجی از ژاپن شروع به خرید آنها به عنوان هدیه کردند تا با خود به خانه ببرند. از طریق این مشتریان، نام محصول “Walkman” دهان به دهان در خارج از کشور پخش شد، تا جایی که مشتریان در کشورهای دیگر شروع به رفتن به فروشگاه­های محلی کردند و آن را با نام واکمن درخواست کردند.

موریتا تصمیم خود را گرفت و در یک جلسه فروش در ایالات متحده در آوریل 1980 اعلام کرد که “Walkman” به عنوان نام محصول استاندارد در سراسر جهان استفاده خواهد شد. “Walkman” سرانجام در سال 1986 به فرهنگ لغت انگلیسی معتبر آکسفورد و همچنین فرهنگ لغت معتبر ژاپنی “Kojien” در سال 1991 راه یافت.

بنابراین Walkman به جایگاهی رسید که از نظر نام و ماهیت دست­یافتنی نیست و تا به امروز 385 میلیون دستگاه در سراسر جهان فروش داشته است. موفقیت Walkman احتمالاً نه تنها در جذابیت آن به عنوان یک محصول است، بلکه در این واقعیت است که نام آسان و قابل درک آن مورد توجه مردم در سراسر جهان قرار گرفته است.

اولین تک واحد 8 میلی متری سونی

دوربین فیلمبرداری، CCD-V8

افرادی که در طراحی یک محصول نقش دارند، باید بر تولید آن نظارت داشته باشند. این بخش اساسی و خوبی از فلسفه توسعه محصول سونی است، فلسفه­ای که مستلزم انحلال و اصلاح تیم­ها در طول دوره توسعه محصول است. این در توسعه Trinitron و Betamax استفاده شد.

در نوامبر 1981، موریو و گروهش یک نمونه اولیه از VCR 8 میلی‌متری را تکمیل کردند. آنها به بخش دوربین فیلمبرداری به ریاست کیوشی یاماکاوا پیوستند. در سال 1978، واحد توسعه CCD به سرپرستی Shigeyuki Ochi از مرکز تحقیقات به کارخانه Atsugi نقل مکان کرد.

ایواما و ماساکی موریتا، مدیر عملیات تلویزیونی و ویدئویی مصرف کننده در آن زمان، به اوچی و موریو دستور دادند تا با هم روی VCR 8 میلی­متری کار کنند. برای تسهیل تولید انبوه، تاکاشی طراحی این دستگاه را اصلاح کرد. برای استفاده از ارزش تبلیغاتی عدد هشت، 8 آگوست 1984 به طور آزمایشی به عنوان تاریخ راه­اندازی سیستم 8 میلی­متری تعیین شده بود.

مدل H-AIR MDR-3

موریتا کاملاً جذب تجارت جدید شده بود. در حالی که ایبوکا در شناسایی فناوری­های جدید و جالب و ایجاد انگیزه در کارکنان خود برای توسعه آنها مهارت داشت، موریتا کسی بود که چشم­انداز لازم برای تبدیل فناوری­ها به محصولات را داشت. از زمان تأسیس سونی، آنها این استعدادهای متفاوت، اما مکمل را با هم ترکیب کرده بودند تا تاثیرات زیادی داشته باشند.

موریتا به ایبوکا گفت: “این محصول به جوانان این امکان را می­دهد که در هر زمان و هر مکان به موسیقی گوش دهند. اما هدفون­ها از خود دستگاه بزرگتر هستند. آیا نمی­توانیم کاری در مورد آن انجام دهیم؟” با شنیدن این موضوع، ایبوکا یک جلسه تحقیق و توسعه دو یا سه ماه قبل را به یاد آورد که در آن صحبت از توسعه هدفون­های سبک وزن و فضای باز بود.

مطمئناً وقتی به آزمایشگاه تحقیقاتی رفت، دقیقاً همان چیزی را که به دنبالش بود، پیدا کرد. توسعه هدفون فشرده و بسیار سبک” H-AIR MDR3″ تقریباً به پایان رسید. در حالی که بیشتر هدفون­های معمولی در آن زمان بین 300 تا 400 گرم وزن داشتند، هدفون­های H-AIR فقط 50 گرم وزن داشتند.

علاوه بر این، واحدهای درایور هدفون جدید که روی گوش شنوندگان نصب می‌شدند تنها 23 میلی‌متر عرض داشتند، بسیار کوچک‌تر از 56 تا 58 میلی‌متر که برای هدفون‌های بیضی شکل و گوش‌بند ساخته شده بود. علیرغم وزن بسیار کوچک و سبک، این هدفون صدای بسیار خوبی تولید می کرد. هدفون H-AIR قابل حمل بود.

تایید استاد هربرت فون کارایان

PCM-1 در سپتامبر 1977 تجاری شد

تا زمانی که یک محصول به بازار عرضه نشده باشد، دانستن اینکه دقیقا چگونه مورد استفاده قرار خواهد گرفت، دشوار است. بسته به اینکه محصول کجا و توسط چه کسی استفاده می­شود، محصول یا به خوبی کار می­کند یا با مشکل مواجه می­شود. کسانی که یک محصول را طراحی می­کنند، تأثیر کمی بر موفقیت آن پس از عرضه دارند.

به عنوان مثال، تعدادی از شکایات از سوی افرادی وجود داشت که از PCM-1 در ترکیب با واحدهای صوتی مختلف، از جمله تیونرهای FM استفاده کردند. آنها دریافتند که صدای زمزمه الکترونیکی ناخوشایندی تولید می­کند. افزایش دامنه دینامیکی باعث می‌شود که دستگاه نویز بگیرد مگر اینکه دستگاه در اتاقی آرام و عایق صدا کار کند. این باعث شکایت از کیفیت پایین صدا شد.

در نهایت، ناکاجیما و همکارانش برای متوقف کردن موج انتقادات و نارضایتی­های مختلف وارد عمل شدند. تعداد زیادی از مشکلات به این دلیل رخ داده بود که تلاش‌های تحقیق و توسعه به دلیل عجله برای ایجاد یک محصول نهایی ظرف یک سال به اندازه کافی کامل نبود. همچنین، دریافتند که دستورالعمل‌های عملیاتی ارائه شده به همراه ماشین‌ها کافی نبوده و منجر به استفاده نادرست شده است.

بنابراین، ناکاجیما و همکارانش دلایل شکایت را مشخص کردند. زمان سختی برای مهندسان بود، اما تجربه مرتب­سازی و تجزیه و تحلیل ادعاها درس ارزشمندی برای توسعه سیستم صوتی دیجیتال بعدی بود.

مهندسان PCM-1 که بار انتقادات زیادی را متحمل شده بودند، تشویق شدند. یکی از افرادی که نمونه اولیه پردازنده PCM را به عنوان یک ضبط کننده اصلی برای استفاده در استودیوها تحسین کرد، رهبر اتریشی مشهور جهان، هربرت فون کارایان بود. استاد کارایان دوست دیرینه موریتا بود. یک روز در سپتامبر 1978، زمانی که کاراجان به خانه موریتا می رفت، موریتا از ناکاجیما پرسید: “اکنون که آقای کاراجان به اینجا آمده است، آیا چیزی هست که بتوانیم برای سرگرمی ایشان بیاوریم؟” ناکاجیما در حالی که نمونه اولیه را با خوشحالی به اتاق می­برد، پاسخ داد: «بیایید برای او در ضبط کننده PCM چیزی پخش کنیم.

آنها اجرای کارایان را پخش کردند که مخفیانه در یک تمرین در سالزبورگ ضبط شده بود. کاراجان به جای سرزنش آنها به خاطر این ضبط غیرمجاز، عمیقا متاثر شد. او گفت: “این یک صدای جدید است”. کارایان که به طور کلی به ماشین­آلات و به طور خاص به فناوری جدید ضبط علاقه داشت، استودیوی ضبط مخصوص به خود داشت و اغلب خودش کارهای ضبط را ویرایش می­کرد. او نه تنها به کیفیت صدا، بلکه به سیستم­های ضبط نیز علاقه­مند بود. او ادعا می­کرد که صدای سیستم PCM را به صدای ضبط آنالوگ ترجیح می­دهد که بیشتر به آن عادت داشت. مهندسان بسیار خوشحال و با تایید استاد کاراجان بسیار دلگرم شدند.

او عصر دیسک نوری را دنبال می­کند

راه ­اندازی یک دیسک صوتی با استفاده از PCM

از همان مراحل اولیه توسعه PCM-1، سونی به دنبال راهی برای ضبط و پخش صدا با استفاده از یک دیسک صوتی دیجیتال بود. در سال 1975، سونی VCR Betamax را وارد بازار کرد. در همان زمان، سونی برای بازاریابی یک دیسک ویدئویی نوری (دیسک لیزری) که توسط فیلیپس ساخته شده بود، کار می­کرد. این “صفحه بزرگ” که به عنوان “یک صفحه نمایش تصویر” توصیف می­شد و دارای قطر 30 اینچ بود، مانند یک صفحه LP معمولی، توسط Senri Miyaoka، همان شخصی که تلویزیون رنگی Trinitron را توسعه داده بود، ساخته شد.

نوع سیگنال­های ضبط شده توسط Betamax و دیسک ویدئو یکسان بود؛ به این معنی که PCM-1 که به عنوان یک آداپتور برای Betamax ساخته شده بود، می­توانست به عنوان آداپتور برای پخش کننده دیسک ویدئو نیز استفاده شود. کیفیت صدای Betamax نسبتاً بالا بود، بنابراین این یک طرح معقول به نظر می­رسید. زمانی که دیسک ساخته شد، آنچه شنیدند کاملاً برعکس انتظارات آنها بود. این دیسک به دور از تولید صدای واضح، صدای قطع شده ضعیفی را در پس­زمینه تولید می­کرد و به سختی قابل شنیدن بود.

“این جایگزینLP خواهد شد”

تقریباً در همان زمان، اوهگا یک پیام از L.F. Ottens، یکی از مدیران فنی فیلیپس دریافت کرد. در پیام آمده بود: “اگر به اروپا آمدید، لطفا به ما سر بزنید.” او Ottens را از اواسط دهه 1960 می­شناخت، زمانی که سونی و فیلیپس با موفقیت به استاندارد جهانی کاست فشرده صوتی دست یافتند. از آن زمان، یک رابطه قوی بر پایه اعتماد بین مدیران سونی و فیلیپس ایجاد شد.

در ژوئن 1978، زمانی که اوهگا این فرصت را داشت که از دفتر مرکزی فیلیپس در آیندهوون بازدید کند، اوتنز یک دیسک پخش طولانی صوتی (ALP) به او نشان داد. فیلیپس سازنده­ای بود که سیستم دیسک ویدئویی نوری را با استفاده از فناوری لیزر در دهه 1970 پیشگام کرد. ALP محصول جانبی این فناوری بود. در طول دهه 1970، سازندگان مختلف برای توسعه یک دیسک صوتی دیجیتال با هم رقابت می­کردند. او در حین نمایش توضیح داد: “این دیسک 11.5 سانتی متری یک ساعت زمان پخش دارد.” از نظر اوهگا، دیسک بسیار کوچک به نظر می­رسید. از نظر فناوری، این چیزی بود که سونی می­توانست آن را نیز بسازد.

اگر یک دیسک 30 سانتی‌متری می‌توانست سیزده ساعت و بیست دقیقه زمان پخش داشته باشد، یک دیسک 9 سانتی‌متری از نظر تئوری یک ساعت زمان پخش را به همراه خواهد داشت. فیلیپس در تلاش بود دیسکی یک ساعته بسازد که بتواند در داشبورد خودرو جا شود. اوهگا ارزش و بازارپذیری محصول را تشخیص داد. فیلیپس معتقد بود که این دیسک که صدای دیجیتال باکیفیت تولید می­کند و کوچک و به راحتی قابل جابجایی است، به طور کامل جایگزین رکوردهای LP خواهد شد.

Ottens از اوهگا دعوت کرده بود تا بفهمد آیا سونی به توسعه و بازاریابی مشترک دیسک دیجیتال صوتی 11.5 سانتی متری با فیلیپس علاقه­مند است یا خیر. در اصل، توسعه دیسک دیجیتال صوتی در سونی از علاقه ناکاجیما به صدای دیجیتال باکیفیت بالا متولد شد. ناکاجیما خود را وقف کار توسعه چنین دیسکی کرده بود. اما آیا واقعا این محصول می­توانست به بازار عرضه شود؟ مردم هنوز هم به صفحات وینیل ال پی اعتماد زیادی داشتند.

اوهگا احساس می­کرد که دیسک نقره­ای کوچک و براقی که در فیلیپس دید، پتانسیل بالایی دارد. او معتقد بود که جایگزین LP خواهد شد. دیسک همچنان نویز بیش از حد پس­زمینه را ضبط می­کرد و توسعه یک سیستم تصحیح خطای سیگنال در مراحل اولیه خود بود. با این وجود، اوهگا احساس کرد که سونی و فیلیپس می­توانند محصول خوبی را با هم بسازند. فیلیپس در زمینه دیسک‌های ویدئویی نوری پیشرو جهانی بود و سونی در فناوری پردازش سیگنال صوتی دیجیتال تخصص زیادی داشت. اگر سونی و فیلیپس با هم کار می­کردند، این احتمال وجود داشت که می­توانستند یک رسانه ضبط ایده­آل تولید کنند.

علاوه بر این، هر دو شرکت مالک شرکت‌های ضبط نرم‌افزاری بودند – فیلیپس دارای شرکت ضبط مشهور جهانی Polygram بود، در حالی که سونی دارای CBS/Sony Records بود که در سال 1968 تأسیس شد و از آن زمان به‌طور قابل توجهی رشد کرده بود. بنابراین Polygram و CBS/Sony می‌توانستند نرم‌افزار فیلیپس و سونی را تامین کنند. در آن زمان، اوهگا معاون اجرایی شرکت سونی و رئیس CBS/سونی بود.

در حالی که همکاری جدید سونی و فیلیپس در حال تثبیت بود، مدیران هر دو شرکت از یکدیگر بازدید کردند. در یکی از این بازدیدها، موریتا، که در آن زمان رئیس بود، و ایواما، که رئیس جمهور بود، به طور رسمی موافقت خود را برای توسعه مشترک اعلام کردند تا نتیجه توسعه خود را به کنفرانس DAD (دیسک صوتی دیجیتال) پیشنهاد دهند. کنفرانس DAD متشکل از 29 سازنده از سراسر جهان بود که در سپتامبر 1977 مذاکراتی را برای استانداردسازی دیسک صوتی دیجیتال آغاز کرده بودند. در اواخر آگوست 1979، توسعه مشترک بین سونی و فیلیپس آغاز شد.

در سال 1966، هر دو شرکت قراردادی با مجوز متقابل رایگان برای ضبط صوت‌های ویدئویی امضا کردند. زمان ساخت اولین دیسک صوتی دیجیتال، محققان سونی برای مطالعه فناوری دیسک فیلیپس از آیندهوون بازدید کردند. محققان فیلیپس از سونی دیدن کردند و در مورد پردازش سیگنال دیجیتال و تصحیح خطای سیگنال اطلاعاتی کسب کردند. توانایی­های هر دو تیم تحقیقاتی با رقابت و همکاری با یکدیگر افزایش یافت. رابطه آنها یک مشارکت برای ایجاد استانداردهای دیسک بود. در عین حال رقیب هم بودند.

“مشارکت ما برابر است”

سونی و فیلیپس در تلاش خود برای ایجاد دیسکی با هدف ایجاد استانداردهایی تا آوریل 1980 برای کنفرانس DAD در ژوئن، نظرات خود را مبادله کردند و در مورد طیف وسیعی از مسائل بحث کردند. با شکل گیری تدریجی دیسک صوتی دیجیتال، مشخصات فنی در حال تکمیل شدن بود.

آنها موافقت کردند که از اظهارنظرهایی مانند “ما این بخش و آن قسمت را توسعه دادیم” اجتناب کنند و با گفتن “مشارکت­های ما برابر است” تاکید کنند که توسعه دیسک یک تلاش مشترک بوده است. آنها حدس زدند که مطمئناً برخی از مهندسان این را دوست ندارند. برای یک مهندس، ادعای اعتبار و کسب اعتبار یک نیروی محرک قوی است.

در کنفرانس DAD، سه سیستم جدید توسعه یافته مورد ارزیابی قرار گرفت؛ سیستم دیسک نوری پیشنهاد شده توسط سونی و فیلیپس، سیستم مکانیکی پیشنهاد شده توسط Telefunken و سیستم الکترواستاتیک پیشنهاد شده توسط JVC. تفاوت عمده­ای بین سیستم نوری و سیستم­های پیشنهادی دو شرکت دیگر وجود داشت. در سیستم Sony-Philips، یک لایه صاف از سیگنال­های صوتی محافظت شده پلاستیکی وجود داشت که به صورت مجموعه­ای از بیت­ها در امتداد دیسک ضبط می­شوند. سطح دیسک کاملاً عاری از شیار بود.

از آنجایی که دستگاه پیکاپ سیستم با استفاده از فناوری نوری کار می‌کرد، می‌توانست ضبط‌های زیر سطح محافظت شده را بدون تماس با دیسک بخواند. در نتیجه، سیستم مشکلاتی را که در اثر تماس بین دستگاه پیکاپ و رسانه ضبط ایجاد می­شود، نداشت، که به عمر بسیار طولانی پخش کمک می­کرد. مهندسان سونی می‌گویند: «اگر می‌خواهیم این دیسک را به نسل بعدی LP تبدیل کنیم، باید کار با آن آسان باشد.

دو سیستم دیگر سیگنال را از طریق تماس مستقیم با سطح دیسک می­خوانند. در آوریل 1981، کنفرانس DAD از تایید رسمی تنها یک سیستم اجتناب کرد. کنفرانس تصمیم گرفت سیستم Sony-Philips و سیستم توسعه یافته توسط JVC را به رسمیت بشناسد.

همه برای عرضه محصول در اکتبر 1982 آماده شدند. در حالی که از نظر بصری جذاب بود، سی دی نقره‌ای کوچک و درخشان که قرار بود جایگزین صفحه وینیل سیاه شود، به عنوان یک تهدید تلقی می­شد. واکنش صنعت ضبط قوی بود و نظر بین حمایت و محکومیت متزلزل شد. وقتی مدیران سونی به نفع سی دی صحبت کردند و گفتند: “سی دی به نسل بعدی رسانه در صنعت صوتی تبدیل خواهد شد.

بیایید با آن پیش برویم”، مخالفان آن پاسخ دادند: “ما برای توسعه استانداردها زحمت زیادی کشیده­ایم. LP، ما از آن راضی هستیم. ما را مجبور نکنید برای این رسانه جدید پول خرج کنیم. آنچه را که نیاز نداریم به ما ندهید.” نمایش­های CD در سراسر جهان با استفاده از نمونه اولیه که هنوز کامل نشده است، انجام شد. در نیویورک، در یک تظاهرات مطبوعاتی مشترک با فیلیپس، یکی از مهندسان دور از دید خبرنگاران، مشغول انجام تمام تلاش خود برای جلوگیری از داغ شدن بیش از حد سیستم با خنک کردن آن با یک فن کاغذی ژاپنی بود.

سی‌بی‌اس/ سونی رکوردز که از طریق سرمایه‌گذاری مشترک با شرکت سی‌بی‌اس در ایالات متحده تشکیل شد، کارخانه‌ای را برای تولید انبوه صفحه‌های ال‌پی 30 سانتی‌متری تأسیس کرده بود. اوهگا مصمم بود که دیسک صوتی دیجیتال را همراه با فیلیپس توسعه دهد زیرا وجود CBS/Sony Records به آن بستگی داشت. از آنجایی که CBS/Sony سهم بزرگی از بازار رکوردها را در اختیار داشت، Ohga قصد داشت از دانش تولید نرم­افزار و شبکه فروش خود استفاده کند.

با این حال، دقیقاً به دلیل عملکرد فروش بسیار خوب شرکت، مدیران CBS در ایالات متحده مخالف توسعه یک دیسک صوتی دیجیتال جدید بودند. علاوه بر این، سرمایه­گذاری قابل­توجهی برای راه­اندازی یک کارخانه تولید سی دی در مقیاس کامل مورد نیاز بود. فرآیند پرس مورد استفاده برای ساخت LPهای وینیل بسیار متفاوت از تکنیک مورد استفاده برای تولید سی دی بود که به تجهیزات پیشرفته آی سی نیاز داشت.

بنابراین، جایگزینی بخش قابل­توجهی از تجهیزات در کارخانه LP ضروری بود. از آنجایی که این یک قرارداد سرمایه­گذاری مشترک بود، در صورتی که CBS/Sony قصد داشت بودجه لازم را برای یک کارخانه و تجهیزات جدید سرمایه­گذاری کند، لازم بود سونی از CBS رضایت بگیرد. اولین خط تولید نرم­افزار سی دی در جهان در آوریل 1982 آغاز به کار کرد.

مشکل تاب برداشتن دیسک­ها تا آخرین لحظه باقی ماند. پس از آزمایش­های متوالی مواد مختلف، ماده جدیدی به نام پلی کربنات که برای ساخت سپر اتومبیل استفاده می­شود، پیدا شد. تولید دیسک­ها در اواسط سپتامبر، حدود دو هفته قبل از عرضه، آغاز شد.

یک اختراع بزرگ

در 31 آگوست 1982، اعلامیه­ای در توکیو منتشر شد مبنی بر اینکه چهار شرکت سونی، سی بی اس/سونی، فیلیپس و پولیگرام به طور مشترک اولین سیستم سی دی جهان را توسعه داده‌اند. این شرکت­ها اعلام کردند که فروش داخلی خود را از پاییز آغاز می­کنند. از عصر 31 آگوست تا صبح روز بعد، گزارش­های خبری زیادی در مورد سیستم سی دی منتشر شد که از آن به عنوان “توسعه دستگاه پخش سی دی دیجیتال شگفت انگیز” و “رسیدن عصر دیجیتال” یاد می­شود. سی دی پلیر 12 سانتی متری سبک و جمع و جور بود. این یک رویا برای بسیاری از طرفداران صدا بود.

شرکت‌ها سیستم‌هایی را طراحی کردند که دیسک به صورت عمودی در آن قرار می‌گرفت، درست مانند مدل آزمایشی سونی، «Goronta».

از زمانی که ادیسون گرامافون را اختراع کرد تقریباً 100 سال گذشته بود و از آن زمان تقریباً هر 25 سال یک بار فناوری صوتی متحول می­شد. اما در سال 1982، 100 سال پس از گرامافون ادیسون، فناوری صوتی دیجیتال متولد شد.

هنگامی که سه سیستم مختلف دیسک صوتی دیجیتال در کنفرانس DAD دو سال قبل ارزیابی شدند، سیستم­های سونی و JVC پذیرفته شدند. با این حال، با راه­اندازی سیستم CD توسط سونی، تقریباً تمام شرکت­های سخت­افزاری دیگر اعلام کردند که محصولات خود را بر اساس استاندارد سونی و فیلیپس به بازار عرضه خواهند کرد. به این ترتیب، CD به عنوان استاندارد صنعت defacto پذیرفته شد، که نتیجه یک ترویج فعال جهانی استاندارد برای مدت دو سال قبل از عرضه محصول بود.

بدین ترتیب سیستم CD در سراسر جهان معرفی شد. تمام بخش‌های سونی برای تجاری‌سازی سخت‌افزار سی دی همکاری کردند. علاوه بر این، سونی و CBS/Sony مشترکاً سخت‌افزار و نرم‌افزار را توسعه دادند و هر کاری که ممکن بود انجام دادند تا سی دی را به محصولی در آینده تبدیل کنند.

ضبط استودیو دیجیتال می­شود

دیجیتالی شدن ضبط کننده های استودیویی با PCM-3324

در رواج سی­دی، مشارکت توشیتادا دوی نیز بسیار مؤثر بود. او مسئول معرفی فناوری دیجیتال به استودیوهای ضبط در سراسر جهان بود. با 30 محقق جوان از مرکز فناوری صوتی، Doi شروع به توسعه و تجاری­سازی صدای دیجیتال برای استفاده حرفه­ای کرد.

در سال 1980، Doi از استودیوهای ضبط و ایستگاه­های پخش در سراسر جهان بازدید کرد تا استفاده تجاری از سیستم­های صوتی دیجیتال را تسهیل کند. اما در حین انجام این کار با مخالفت­های قابل توجهی روبرو شد. مهندسان استودیو با فناوری دیجیتال مخالف بودند. آنها فناوری دیجیتال را به این دلیل مورد انتقاد قرار دادند که گران­تر از فناوری آنالوگ است و به نظر نرم و موزیکال نمی­رسد. برخی از افراد در صنعت ضبط در واقع گروهی به نام MAD (موسیقیدانان علیه دیجیتال) تشکیل دادند و موقعیت خود را به انجمن مهندسی صدا (AES) اعلام کردند.

هنرمندان مشهوری مانند استیوی واندر و پیانیست جاز هربی هنکوک با ضبط صوت­های دیجیتال سونی، صدا را ضبط کردند. در یک نمایشگاه AES، این هنرمندان در غرفه سونی نشستند و نوارهای نمایشی را که به صورت دیجیتال ضبط کرده بودند، پخش می­کردند. تعداد فزاینده­ای از نوازندگان شروع به گفتن کردند: “اگر استیوی واندر و هربی هنکوک می­گویند که صدای دیجیتال را دوست دارند، پس شاید خودمان باید آن را در نظر بگیریم.” در دنیای موسیقی کلاسیک، استاد کارایان صدای باکیفیت سی­دی را تبلیغ کرد. این مجریان بزرگ نقش عمده­ای در محبوبیت سی دی ایفا کردند.

Doi و همکارانش از ضبط کننده دیجیتال دو کاناله PCM-1600 برای ورود موفقیت­آمیز فناوری دیجیتال به دنیای موسیقی کلاسیک استفاده کردند. آنها همچنین چندین سال بعد در توسعه PCM-3324، یک ضبط کننده دیجیتال چند تراک 24 کاناله، که در سراسر جهان از سوی هنرمندان محبوب ضبط موسیقی مورد استقبال قرار گرفت، موفق شدند. در پایان سال 1995، یک رسانه ضبط جدید با ظرفیت بزرگ به اندازه یک CD و قابلیت ذخیره کل یک فیلم متحرک استاندارد شد.

این فناوری جدید که DVD  (Digital Video Disc) نام دارد، ظرفیتی برابر با هفت سی­دی دارد و وعده می­دهد که نسل بعدی رسانه اطلاعات و ضبط باشد. سونی و فیلیپس از سیستم سی­دی تک دیسک و چندرسانه­ای حمایت کردند و گروهی متشکل از هفت شرکت ژاپنی، آمریکایی و اروپایی به رهبری توشیبا از سیستم دیسک دوطرفه با چگالی فوق­العاده حمایت کردند که با چسباندن دو دیسک پشت سر هم به دست می­آمد. بحث­ها به حوزه نرم­افزار فیلم و صنعت کامپیوتر کشیده شد. سرانجام، تولیدکنندگان توسعه محصول را با هدف عرضه محصول در پایان سال 1996 آغاز کردند.

فناوری دیجیتال، که با توسعه CD شکوفا شد، با تایید دیسک به عنوان رسانه آن گسترش یافت. در همان زمان، فناوری صوتی دیجیتال به پیشرفت نوار کاست کمک کرد. در سال 1987، سونی یک سیستم ضبط صدای عالی با کیفیت DAT (نوار صوتی دیجیتال) را معرفی کرد. کیفیت صدای DAT با سی­دی برابر است. بر اساس فناوری DAT، در سال 1992 سونی یک ضبط کننده میکرو کاست دیجیتال به نام NT-1 را روانه بازار کرد که از یک نوار میکروکاست به اندازه پست استفاده می­کرد.

اولین برنامه برای یک Jumbo Jet بود

پس از انجام آزمایشات برای تولید انبوه، یک خط تولید نمونه اولیه دوربین CCD در نوامبر 1978 در آتسوگی تأسیس شد. سرانجام در ژانویه 1980، شش سال و سه ماه پس از اولین دستور Iwama برای شروع کار بر روی CCD، اولین دوربین CCD جهان تولید شد. XC-1 بر روی یک جت جامبوی All Nippon (Airways ANA) نصب شده بود و برای نمایش تصاویر از کابین خلبان در زمان خروج و ورود به داخل کابین استفاده می­شد و به عنوان “چشم” سیستم Sky Vision ANA عمل می­کرد.

بالاخره روزی فرا رسید که CCDها در مقادیر انبوه مورد استفاده قرار گیرند. در ژانویه 1985، CCD-V8، یک دوربین فیلمبرداری 8 میلی­متری (یعنی VCR و دوربین تک واحدی) با تراشه CCD 250000 پیکسل (ICX018) به عنوان “چشم” آن در سراسر جهان معرفی شد. این محصول آغاز یک عصر تجاری جدید با استفاده از CCDها بود.

متأسفانه، تا آن زمان ایواما، که از هر کس دیگری شادتر و سربلندتر از دیدن این نقطه عطف بود، درگذشت. در سال 1982، درست زمانی که مقدمات تولید انبوه CCDها تحت نظارت ماساهیرو تاکاهاشی آغاز شد، ایواما به شدت بیمار شد. ایواما از روی تخت بیمارستان خود بارها گفت: “من قطعا می­روم و کارخانه CCD را می­بینم” اما این امر هرگز محقق نشد. ایواما در آگوست همان سال درگذشت.

اوهگا جانشین ایواما شد و با کمک تاکاهاشی، بر تولید انبوه CCDها و تأسیس تجارت CCD سونی نظارت داشت. از اولین لات تولید، اوهگا یک تراشه CCD گرفت و آن را به قبر ایواما آورد. او تراشه را به پشت سنگ قبر ایواما چسباند و گفت: “Iwama-san، ما بالاخره موفق شدیم CCDهایی که شما تبلیغ کردید را تولید کنیم.” وقتی کارمندان سونی در هفتمین سالگرد مرگ ایواما از قبر او دیدن کردند، تراشه هنوز آنجا بود. انگار ایواما تراشه را محکم در دستش گرفته بود.

“ایواما سان، ما به 10 میلیون تراشه رسیدیم!”

در دهه 1980، تراشه­های CCD به سرعت کوچک­تر و متراکم­تر شدند. در سونی، چالش‌هایی مانند “ما یک تراشه دو سوم اینچی داریم، پس بیایید یک تراشه نیم اینچی بسازیم” و “ما به 250000 پیکسل در هر اینچ دست یافته‌ایم، پس بیایید آن را 380000 کنیم” اغلب شنیده می­شد. در اوایل دهه 1990، یک تراشه به اندازه یک سوم اینچ معرفی شد، و یک تراشه با وضوح بالا دو میلیون پیکسل در هر اینچ برای تلویزیون با کیفیت بالا نیز ساخته شد.

فناوری جدید برای پشتیبانی از تراشه­های CCD نیز توسعه یافت. در یک تراشه CCD، پیکسل­ها به طور منظمی در یک راستا قرار دارند. هر پیکسل سیگنال­های نوری را دریافت می­کند، این سیگنال­ها را به سیگنال­های الکتریکی تبدیل می­کند و آنها را ذخیره می­کند.

توسعه یک حافظه ضبط جدید – دیسک 3.5 اینچی MFD

“شرکت‌هایی که کامپیوترها را درک نمی‌کنند، در دهه 1990 دوام نخواهند آورد.” در سال 1975، موریتا و ایواما این جملات را مانند یک ذکر تکرار می­کردند. ایواما در یک نمایشگاه کامپیوتر در توکیو در همان سال، موضوع را با یوشیرو کاتو مطرح کرد. “ما می‌توانیم دیسک‌های نرم را از فناوری موجود در سونی بسازیم. اگر ما بتوانیم یکی با بیش از پنج مگابایت حافظه بسازیم، آنگاه دیسک قادر خواهد بود هم متن و هم گرافیک را ذخیره کند”.

چهار سال بعد در سال 1979، ایواما بخش توسعه سیستم را ایجاد کرد. او به کاتو نزدیک شد و گفت، “آیا تو محصولات مرتبط با کامپیوتر را می‌سازی؟ سونی از هم اکنون یک بازار در ایالات متحده دارد. یک پردازشگر کلمه به زبان انگلیسی برای این بازار چطور است؟ این شامل استفاده از CRTهایی با وضوح بالای سونی خواهد بود و تو می‌توانی از فناوری ضبط مغناطیسی برای ساخت دیسک‌های نرم استفاده کنی؛ اگر دوست داشته باشی.” کاتو فورا فکر کرد، “او مدت‌هاست که من را برای این ماموریت جدید آماده می­کند.”

در واقع، ایواما یک سال قبل از کاتو خواسته بود که به ISD (بخش سیستم‌های اطلاعاتی)، گروه مسئول ترویج استفاده از کامپیوترها در شرکت، منتقل شود. او سرانجام استراتژی ایواما را درک کرد.

کاتو و مهندسان ISD از قبل از کامپیوترها استفاده می‌کردند و انتقاداتی در مورد کامپیوترها و دیسک‌های نرم داشتند. بنابراین، رویکرد توسعه آنها بر اساس ایجاد “تجهیزات ایده‌آل” از دیدگاه کاربر بود. با این حال، این مهندسان همه آماتور بودند. وقتی صحبت از توسعه کامپیوترها می­شد، هیچ ایده‌ای از سختی‌های مربوطه نداشتند. در عین حال، به خاطر ناآگاهی‌شان بی‌باک بودند.

توسعه دیسک‌های نرم توسط سونی به عنوان پروژه‌ای برای ایجاد یک حافظه ذخیره‌سازی برای پردازشگر کلمه به زبان انگلیسی شروع شد. در آن زمان، دیسک نرم اصلی از یک فیلم مغناطیسی درون یک پوشش رزین سیاه نازک قرار داشت. دیسک 5.25 اینچی که توسط شرکت آلن شوگارت در سال 1976 توسعه یافته بود، قرار بود جایگزین دیسک 8 اینچی توسعه یافته توسط IBM شود.

“ما چیزی می‌خواهیم که کوچک‌تر و راحت‌تر باشد با ظرفیت ذخیره‌سازی بزرگتر. یک پوسته پلاستیکی خوب است، زیرا از فیلم مغناطیسی در برابر آسیب‌های احتمالی از طریق دست زدن محافظت می‌کند و همچنین گرد و غبار را بیرون نگه می‌دارد. در مورد اندازه دیسک، سه اینچ خوب است.” اولین ایده برای درایو دیسک یک جعبه نازک به ابعاد 10 سانتی‌متر مربع بود. آنها یک مدل مقوایی ساختند و فریاد زدند، “این خوب است! این کار می‌کند!”

یک رویا به حقیقت می‌پیوندد: باتری شارژی لیتیوم-یون

Sony-Eveready که در فوریه ۱۹۷۵ به عنوان یک مشارکت مشترک در تولید باتری با شرکت آمریکایی Union Carbide Corp تأسیس شد، به طور پیوسته در حال رشد بود. توافق اولیه برای توسعه باتری‌ها توسط Union Carbide و تولید و بازاریابی آن توسط سونی در ژاپن، همچنان پابرجا بود.

در ژانویه ۱۹۸۴، کیزابورو توزاوا، که نقش مهمی در مذاکرات با Union Carbide هنگام تأسیس مشارکت مشترک داشت، به عنوان رئیس Sony-Eveready  منصوب شد. اگرچه او بی‌وقفه برای ایجاد این مشارکت مشترک جدید کار کرده بود، اما یک آماتور کامل در مورد باتری‌ها بود، بنابراین او شروع به مطالعه دقیق کرد. هدف نهایی سونی ایجاد یک باتری قابل شارژ بود.

در آن زمان، بزرگ‌ترین نگرانی در صنعت باتری خشک ژاپن، آلودگی زیست محیطی ناشی از جیوه موجود در باتری‌های دور ریخته شده بود. تمایل سونی برای داشتن باتری که بتواند بارها و بارها مورد استفاده قرار گیرد، روز به روز قوی‌تر می‌شد. توزاوا و دیگران در Sony-Eveready به یاد آوردند که مهندسان Union Carbide یک بار اشاره کرده بودند که “لیتیوم یک ماده امیدبخش برای باتری‌ها است.” در واقع، لیتیوم یک فلز سبک است و هدایت بالایی دارد، که آن را به عنوان ماده‌ای مناسب برای باتری قابل شارژ می‌سازد.

از طرف دیگر، لیتیوم فلزی نیاز به دستکاری دقیق دارد، زیرا هنگام تماس با آب منفجر می‌شود. در آن زمان، فقط باتری‌های لیتیومی کوچک به شکل دکمه موجود بودند، که بیشتر آن‌ها به عنوان محصولات خطرناک طبقه‌بندی می‌شدند. تولیدکنندگان باتری مانند صنایع سانیو و شرکت صنعتی باتری ماتسوشیتا، به شدت در حال توسعه باتری‌های قابل شارژ بودند که از نیکل استفاده می‌کردند.

اما، زمانی که صحبت از باتری‌های لیتیومی به میان می‌آمد، تولیدکنندگان بسیار محتاط و مردد بودند. Union Carbide نیز استثنا نبود. با وجود درخواست‌های مکرر از سونی برای توسعه باتری‌های لیتیومی، Union Carbide کند عمل میکرد.

بلافاصله پس از اینکه توزاوا سخنرانی سال نو خود را با کارکنان به پایان رساند، در سال ۱۹۸۶، یک تلگراف شوک‌آور از Union Carbide دریافت کرد. در آن آمده بود، “Union Carbide قصد فروش تمامی کسب‌وکارهای مصرفی خود، از جمله باتری‌ها را اعلام کرده است.” Union Carbide این اقدام را برای پوشش پرداخت‌های غرامت سنگین در پی یک انفجار در یکی از کارخانه‌های خود در هند انجام داده بود.

هنگامی که Sony-Eveready اولین عملیات خود را شروع کرد، انتظار می‌رفت که شرکت از حمایت فنی Union Carbide بهره‌مند شود. اگر تلگراف واقعیت داشت، این حمایت فنی را از دست می‌داد. علاوه بر این، اتفاقی که ممکن بود برای نیمه سهام Union Carbide در Sony-Eveready رخ دهد چه بود؟ توزاوا به همراه تیم حقوقی سونی به آمریکا رفت تا تلاش برای جلوگیری از فروش کسب‌وکار Union Carbide به طرف سوم، Union Carbide را متوقف سازد. توزاوا فکر می‌کرد که باید تمام تلاش خود را برای جلوگیری از این کار به کار ببرد.

مذاکرات با Union Carbide سه روز به طول انجامید. وکلای نمایندگی هر دو طرف حضور داشتند، و به نظر می­رسید که مذاکرات ممکن است فرو بپاشد یا به دعوای حقوقی منجر شود. سرانجام، هر دو طرف به موارد زیر توافق کردند: سونی سهام Union Carbide از Sony-Eveready را خریداری کرد و دیگر از نام تجاری ثبت شده سابق با ادامه فعالیت‌های باتری تحت برند دیگری استفاده نخواهد کرد .

در مارس ۱۹۸۶، کسب‌وکار باتری سونی تحت عنوان Sony-Energytec Inc مجدداً تأسیس شد. ایبوکا با شوخی به توزاوا گفت، “شما به خودتان یک نام بلندپروازانه داده‌اید. آیا به دنبال معامله با انرژی اتمی یا چیزی شبیه به آن هستید؟” توزاوا تصمیم گرفت که بحران را به یک فرصت برای توسعه باتری‌های لیتیومی قابل شارژ اورجینال تبدیل کند. او به رهبر پروژه تبدیل شد. بنابراین، جستجوی سونی برای توسعه، تولید و فروش باتری قابل شارژ لیتیومی در حال انجام بود.

ایمن، قدرتمند و بادوام

“سبک مدیریت پروژه توزاوا بر پایه یک سیستم محدوده‌یابی استفاده شده توسط نیروی دریایی ژاپن بود. با شلیک همزمان سه توپ، همه با هدف قرار دادن یک هدف مشخص، احتمال اینکه یکی از توپ‌ها واقعاً به هدف برسد بیشتر است. با این رویکرد، هدف سریع‌تر و دقیق‌تر مورد اصابت قرار می‌گیرد.

به همین شیوه، توزاوا تصمیم گرفت تا همزمان چندین تلاش تحقیقاتی را با رویکردهای کمی متفاوت برای رسیدن به هدف توسعه باتری قابل شارژ لیتیومی شروع کند. با این حال، این رویکرد نیازمند سرمایه‌گذاری منابع زیادی، یعنی مهندسان، تجهیزات و پول بود. برای مدیریت همه این‌ها، توزاوا به رهبر پروژه تبدیل شد.. اعلامیه رسمی برای پروژه در جولای ۱۹۸۷ صادر شد.

در ابتدا، شش پروژه تحقیقاتی که با مواد مختلف سر و کار داشتند، مورد تأیید قرار گرفتند. در جلسات ماهانه، همه آن‌ها مورد ارزیابی قرار گرفته و یکی پس از دیگری حذف شدند. تیم در حال پشت سر گذاشتن فرایندی از آزمون و خطا در جستجوی “باتری رویایی” بود. سرانجام، یکی از تیم‌های تحقیقاتی شروع به جشن گرفتن کرد؛ “ما به آن رسیدیم!”

این باتری لیتیومی تازه توسعه یافته از لیتیوم فلزی خطرناک یا آلیاژهای لیتیوم استفاده نمی‌کرد. در عوض، از یک آلیاژ یونی خاص لیتیوم به نام اکسید لیتیوم کبالت برای قطب مثبت و یک ماده کربنی برای قطب منفی استفاده می‌کرد. هیچ خطری از خسارت به دلیل آب وجود نداشت، که باعث می‌شد باتری بسیار ایمن باشد. تعداد چرخه‌ها در یک باتری تکی بیش از ۱۰۰۰ بود، یک و نیم برابر آنچه برای باتری قابل شارژ نیکل-کادمیوم بود.

حجم انرژی یکپارچه یا میزان انرژی قابل بهره‌برداری هنگام استفاده تا حد ۱۰۰۰ چرخه، چهار برابر آن باتری نیکل-کادمیوم مشابه بود و معادل تقریباً ۱۳۰۰ باتری غیرقابل شارژ، آلکالین دی‌اکسید منگنز بود. علاوه بر طول عمر طولانی باتری، چگالی انرژی و ولتاژ متوسط عملیاتی آن سه برابر باتری‌های نیکل-کادمیوم مشابه بود. باتری سونی به عنوان باتری قابل شارژ لیتیوم-یون نام‌گذاری شد و توزاوا به عنوان “پدرخوانده” آن شناخته شد.

پس از اینکه پتانسیل این باتری قابل شارژ لیتیوم-یون با چگالی انرژی بالا، با دوام و ایمن شناخته شد، کاربردها شروع به گسترش کردند. این باتری تنها برای دوربین‌های فیلمبرداری استفاده نمی­شد، بلکه می‌توانست سایر تجهیزات AV قابل حمل از جمله پخش‌کننده‌های CD، مجموعه‌های تلویزیون LDC کوچک، کامپیوترهای قابل حمل، تلفن‌های همراه، واحدهای PHS (سیستم تلفن همراه شخصی) و سایر موارد را تأمین انرژی کند.

به زودی، تولیدکنندگان شروع به تبلیغ استفاده از باتری‌های ذخیره‌سازی لیتیوم-یون به عنوان یک نقطه فروش کلیدی محصولات خود کردند. سونی که در توسعه اولین باتری لیتیوم-یون موفق شد، امروز همچنان سهم بالایی از بازار را حفظ کرده و به عنوان شرکت پیشرو در این زمینه است.

برای توسعه باتری در آوریل ۱۹۹۴، انجمن الکتروشیمی ژاپن به سونی جایزه تاناهاشی را اعطا کرد که به پاس توسعه فناوری برجسته اهدا می‌شود. در فوریه ۱۹۹۵، سونی جایزه اوهکوچی را دریافت کرد که به عنوان برجسته‌ترین جایزه مهندسی تولید و فناوری در ژاپن شناخته می‌شود. این جوایز دلیلی بر عملکرد بالای آن است.

در سپتامبر ۱۹۹۵، سونی در توسعه ماژول باتری لیتیوم-یون برای استفاده در وسایل نقلیه الکتریکی موفق شد، پروژه‌ای که سونی در سال ۱۹۹۲ شروع کرده بود. این دستاورد به آینده باتری لیتیوم-یون اشاره دارد، در حالی که نشان‌دهنده پیشرفت بیشتر در کل عملکرد باتری است.

کیفیت برتر صفحه‌نمایش‌های تلویزیون ترینیترون منجر به کاربردهای نمایشگر کامپیوتر شد

ایبوکا از دریافت اولین جایزه امی سونی بسیار خوشحال بود.

پنج سال از زمانی که اولین تلویزیون رنگی ترینیترون (KV-1310) در اکتبر ۱۹۶۸ در ژاپن راه‌اندازی شد، می‌گذشت. تقاضا در خارج از کشور به طور پیوسته رشد کرده بود. ترینیترون سونی برای دریافت جایزه امی انتخاب شد. این جایزه توسط آکادمی ملی هنرها و علوم تلویزیونی اهدا می­شد تا از بهترین برنامه‌های تلویزیونی، بازیگران، تولیدکنندگان و ایستگاه‌های تلویزیونی و همچنین فناوری‌های پیشگام در سیستم‌های سخت‌افزاری پخش تقدیر کند. ترینیترون اولین گیرنده تلویزیون در جهان بود که جایزه امی دریافت کرد.

ترینیترون ابتدا با یک صفحه نمایش ۱۳ اینچ معرفی شد و از آن زمان خط تولید شامل مدل‌های بزرگتر و کوچکتر شد. این نشان‌دهنده پیشرفت‌های فناوری و دربرگیری مفاهیم طراحی جدید مانند “پروفیل” و “پروفیل پرو” است، که ترینیترون را به یکی از محبوب‌ترین تلویزیون‌های خانگی تبدیل کرده است. همچنین، به لطف فناوری CRT خود، صفحه نمایش فوق‌العاده با وضوح بالا و روشن ترینیترون، یک کسب‌وکار جدید به وجود آورد. پرش بزرگ بعدی برای ترینیترون توسط افزایش سریع محبوبیت کامپیوترها در دهه ۱۹۸۰ بود.

سونی در اواخر دهه ۱۹۷۰ با توسعه CRT برای نمایشگرهای کامپیوتر شروع به کار کرد. در آن زمان، نشانه‌های بازار وجود داشت که نشان می‌داد کامپیوترها و CAD/CAM محبوب خواهند شد. سونی شروع به دریافت استعلام برای CRT‌های ترینیترون از تولیدکنندگان کامپیوتر کرد. حتی مواردی وجود داشت که مشتریان بدون اجازه CRT‌های ترینیترون را از دستگاه‌های تلویزیونی خارج کرده و در نمایشگرهای کامپیوتری خود نصب می­کردند زیرا نمایشگرهای کامپیوتری نیاز به وضوح بالا و روشنایی داشتند تا کاراکترها و فونت‌های کوچک را نمایش دهند. این نیازها به طور طبیعی توجه را به وضوح برتر ترینیترون جلب کرد.

سونی در نهایت تصمیم گرفت تا تلاش‌های توسعه مقیاس کامل را برای طراحی یک نمایشگر کامپیوتر با استفاده از نقاط قوت ترینیترون شروع کند. هدف توسعه یک CRT نمایشگر کامپیوتر بود تا ارائه واضح کاراکترها و گرافیک‌ها را حتی در گوشه‌های صفحه نمایش ممکن سازد.

نمایشگرهای کامپیوتر نیاز به سطح وضوحی ده برابر بیشتر از صفحه‌های تلویزیون معمولی دارند، زیرا نمایشگرهای کامپیوتر حجم زیادی از اطلاعات را با سرعت بالا پردازش می‌کنند. تلاش مهندسان سونی با توسعه مانیتور نمایشگر گرافیکی (GDM) در سال ۱۹۸۳ پاداش داده شد. این مانیتور دارای کیفیت‌های نمایش با وضوح و چگالی بالا بود که برای کاربردهای CAD/CAM و گرافیک کامپیوتری ایده‌آل بود.

تیم فروش سونی به طور پرشور GDM را به تولیدکنندگان ورک‌استیشن‌ها تبلیغ کرد و به سرعت شهرت عالی برای نمایشگرهای کامپیوتری ترینیترون به­وجود آورد. بازتاب رشد انفجاری بازار ورک‌استیشن از نیمه دوم دهه ۱۹۸۰، فروش OEM GDM به تولیدکنندگان کامپیوتر به شدت افزایش یافت. نمایشگرهای ترینیترون به انتخابی برای ورک‌استیشن‌ها تبدیل شدند.

افزایش استفاده از کامپیوترهای شخصی در مؤسسات آموزشی در نهایت منجر به توسعه سری CPD، خط محصولات با قیمت پایین‌تر و اندازه صفحه نمایش کوچکتر شد. فروش این خط جدید از نمایشگرهای کامپیوتر و سری GDM موجود تا پایان دهه ۱۹۸۰ شروع به رونق گرفت. در اوایل دهه ۱۹۹۰، سونی کانال‌های فروش و توزیع خود را برقرار کرد و کسب‌وکار نمایشگر برند سونی را برای تکمیل کسب‌وکار OEM خود که به طور پیوسته در حال رشد بود، راه‌اندازی کرد. از آن زمان به بعد، کسب‌وکار نمایشگر کامپیوتر رونق چشمگیری داشته است.

۱۰۰ میلیون واحد در سراسر جهان

سونی اولین شرکتی است که سیستم ویدئو با وضوح بالا (HDVS) را در سال ۱۹۸۵ تجاری‌سازی کرد.

در ژوئن ۱۹۹۴، یک ربع قرن پس از توسعه اولین CRT ترینیترون، میزان تولید جهانی انباشته CRT‌های ترینیترون بیش از ۱۰۰ میلیون واحد را پشت سر گذاشت. نیمی از این مقدار فقط در پنج سال گذشته تولید شده بود. ظهور تلویزیون‌هایی با صفحه بزرگ و وضوح بالا و رشد مداوم در تقاضا برای نمایشگرهای کامپیوتر، شهرت عالی ترینیترون را تقویت کرد. تقاضا برای CRT‌های ترینیترون فراتر از استفاده در خانه، به کاربردهایی در صنایع پخش و کامپیوتر گسترش یافت. این افزایش سریع در تقاضا در حالی برآورده شد که سونی سیاست تولید نزدیک به بازارهای خود را ادامه داد.

در پی ساخت کارخانه‌های تلویزیون رنگی، سونی مکان‌های تولید CRT را در ژاپن، ایالات متحده، اروپا و آسیا بنا نهاد. با تکمیل کارخانه CRT سنگاپور در سال ۱۹۹۲، سونی می‌توانست CRT‌ها را برای تلویزیون‌های رنگی از هر چهار منطقه ارسال کند. در ایالات متحده، جایی که تقاضا برای نمایشگرهای کامپیوتر بسیار بالا است، سونی در سال ۱۹۹۵ یک خط تولید جامع را راه‌اندازی کرد.

تا ابتدای سال ۱۹۹۵، سونی به بزرگ‌ترین تامین‌کننده تلویزیون‌های رنگی در جهان تبدیل شده بود. محبوبیت کامپیوترهای شخصی برای استفاده در خانه تا آن زمان به شدت افزایش یافته بود که منجر به رشد بیشتر در بازار نمایشگر کامپیوتر شد. در همین حال، محیط پخش به طور رادیکال تغییر کرد، زیرا پخش‌های ماهواره‌ای و با وضوح بالا در برخی بازارها گسترش یافت.

سونی در اکتبر ۱۹۹۵ یک تلویزیون جدید برای استفاده در خانه در ژاپن معرفی کرد. این تلویزیون که با نام “پاورواید” شناخته می‌شود، قادر است سه منبع مختلف را به طور همزمان نمایش دهد، از جمله تلویزیون با وضوح بالا، و همچنین به عنوان یک نمایشگر PC عمل کند. تلویزیون “پاورواید” یک مانیتور صفحه گسترده، با نسبت ۱۶ به ۹ برای عصر رسانه‌های چندرسانه‌ای در حال ظهور است. CRT ترینیترون باعث شد که محصول “پاورواید” بتواند تصاویر با وضوح بالا را حتی در گوشه صفحه نمایش دهد.

همانطور که تقاضای کاربران برای نمایشگرهایی با وضوح بالاتر افزایش می‌یابد، فناوری ترینیترون ادامه به تکامل دارد. هنگام فکر کردن در مورد کمک‌های ترینیترون، موریتا اغلب می‌گفت: “ترینیترون پس از نام تجاری ‘SON*Y’، مهم‌ترین دارایی است.”

شرکتی با سبک مدیریت منحصر به فرد

سبک منحصر به فرد مدیریت پرسنل سونی از اساسنامه تأسیس که ماسارو ایبوکا برای توکیو تسوشین کوگیو (مهندسی ارتباطات توکیو)، نام سابق سونی، نوشته بود، نشأت می‌گیرد.

در آن اساسنامه، ایبوکا از آرزوی خود برای ساختن شرکتی که کارمندانش از کار خود لذت و رضایت ببرند و ایجاد محیط کاری سرگرم‌کننده و پویا نوشته بود. به جای برقراری یک سیستم کنترل، ایبوکا می‌خواست فضای کاری دلپذیر و فرهنگ شرکتی با ذهن باز ایجاد کند. سونی این اصول بنیادین را هنگام توسعه سیاست­های پرسنلی خود به کار برده است. با وجود تغییرات عظیمی که از آن زمان تاکنون هم در داخل و هم در خارج از سونی رخ داده است، تعهد شرکت به تحقق این اهداف همچنان پابرجاست.

در ماه می ۱۹۶۶، ایبوکا (آن زمان رئیس) و آکیو موریتا (آن زمان معاون رئیس) با تأسیس بخش توسعه پرسنل و انتصاب مدیرعامل میتسوزو ناریتا برای اداره آن، تعهد خود را به اصول اساسنامه تأسیس نشان دادند. وظیفه این بخش جدید اطمینان حاصل کردن از این بود که افراد مناسب در مشاغل مناسب قرار دارند و کارمندان به درستی توسط مدیران خود ارزیابی می‌شوند.

زمانی که ایبوکا تأسیس بخش توسعه پرسنل را اعلام کرد، به کارمندان گفت: “کار مدیران یا این بخش جدید نیست که شما را به دنبال خود بکشند. هر یک از شما باید به عنوان نیروی محرکه خود عمل کنید. تمام کاری که شرکت می‌تواند انجام دهد، برداشتن موانع از مسیر توسعه فردی و پرورش استعداد با راهنمایی و حمایت از سوی کارمندانی است که انگیزه و عزم لازم برای توسعه مسیر شغلی خود را دارند. بخش توسعه پرسنل فقط به عنوان یک کاتالیزور برای کمک به کارمندان برای دستیابی به این هدف عمل خواهد کرد.”

به زودی پس از تأسیس، بخش جدید سیستم استخدامی را پیاده‌سازی کرد که طی آن فرصت‌های شغلی در خبرنامه شرکت آگهی می‌شدند. هر کسی که به این شغل علاقه‌مند بود میتوانست مستقیماً به بخش توسعه پرسنل درخواست دهد. سپس نامزدهای مناسب توسط بخشی که در حال استخدام بود، مصاحبه می­شدند و اگر پیشنهاد شغلی دریافت می­کردند، کارمند آزاد بود که موقعیت فعلی خود را تغییر دهد.

ایبوکا و موریتا معتقد بودند که کارها باید توسط افرادی انجام شود که نه تنها توانایی، بلکه انگیزه انجام آن‌ها را داشته باشند. اگر به افراد اجازه داده شود تا استعدادهای خود را کشف کرده و موقعیت‌هایی را که واقعاً به آن‌ها می‌خورد، به دست آورند، آن‌ها قادر خواهند بود تا استعدادهای خود را نشان داده و توسعه دهند.

علاوه بر ایبوکا و موریتا، این سیاست بنیادین توسط تسونائو هاشیموتو و تمام رؤسای بعدی دنبال شده است. به جای اجرای قوانین شرکتی سختگیرانه، رویکرد سونی ایجاد یک محیط کاری دلپذیر و پویا و تشویق افراد به مشارکت به روش خودشان برای تحقق اهداف مشترک بوده است.

شخصیت مهم دیگری که در امور پرسنلی نقش داشته است، آکیرا هیگوچی است. از زمان تأسیس توکیو تسوشین کوگیو، او به سونی در بسیاری از زمینه‌های مدیریت پرسنل از طریق باور اساسی خود که باید به شرکت احترام گذاشت و از مردم آن مراقبت کرد، کمک شایانی کرده است.

در سال ۱۹۶۹، یک سال پس از تأسیس سونی هاوایی، سونی کانادا به خانواده سونی پیوست. سونی کانادا که در تورنتو تأسیس شده بود، ابتدا در زمینه VTRهای حرفه‌ای و سایر تجهیزات فعالیت می‌کرد. شیگرو ایناگاکی به عنوان رئیس آن و تسونودا به عنوان معاون رئیس منصوب شد.

پس از مذاکرات خسته‌کننده با موریتا و وکیل ادوارد روزینی، سونی کانادا در اواسط دهه ۷۰ از طریق ادغام با گندیس اینک، یک فروشنده با سابقه طولانی در فروش محصولات صوتی خانگی سونی، گسترش یافت. سونی کانادای جدید (۵۰٪ متعلق به سونی و ۵۰٪ متعلق به گندیس) تحت ریاست آلبرت کوهن تأسیس شد. در سال ۱۹۹۵، سونی کانادا به یک زیرمجموعه کاملاً متعلق به سونی تبدیل شد.

موریتا همیشه می‌گفت: «فروش یک نوع ارتباط است. برای متقاعد کردن مصرف‌کنندگان به اینکه محصولات سونی زندگی آن‌ها را بهبود می‌بخشد، باید کانال‌های فروش خودمان را داشته باشیم.» موریتا می‌خواست تا حد امکان به مصرف‌کنندگان نزدیک شود، چه در ژاپن و چه در خارج از کشور. در سال ۱۹۶۷، اتحادیه اروپایی (EC) بین شش کشور تشکیل شد و این اتحادیه از آن زمان به بعد به طور مداوم در حال گسترش بوده است.

زمانی که مأموریت تأسیس شرکت‌های محلی در اروپا به نامیکی، میزوشیما و ایدی داده شد، کمتر از ۳۰ سال داشتند. آن‌ها با انرژی و اشتیاق زیادی به کار خود ادامه دادند و توانستند پایه‌های محکمی برای حضور سونی در بازار اروپا بنا نهند.

محصولات پلی ­استیشن

• 1993: تأسیس شرکت سونی کامپیوتر اینترتینمنت (SCE) به عنوان یک شرکت مشترک بین سونی کورپوریشن و سونی موزیک اینترتینمنت (ژاپن) انجام شد. هدف از این اقدام، ورود به بازار بازی‌های ویدئویی و رقابت با شرکت‌هایی مانند نینتندو و سگا بود.
• 1994: پلی‌استیشن اولیه در ژاپن رونمایی و عرضه شد. این کنسول با استفاده از دیسک‌های CD به جای کارتریج‌های سنتی، انقلابی در دسترسی به بازی‌ها و مالتی‌مدیا ایجاد کرد و توانست بازار را تحت تأثیر قرار دهد.
• 1995: پلی‌استیشن در بازارهای بین‌المللی عرضه شد و به سرعت محبوبیت یافت. بازی‌هایی مانند “Final Fantasy VII” و “Metal Gear Solid” به عنوان برخی از بازی‌های انقلابی برای این پلتفرم شناخته شدند.
• 2000: پلی‌استیشن 2 (PS2) در ژاپن و سپس در بازارهای جهانی عرضه شد. این کنسول با قابلیت‌های پیشرفته‌تر، از جمله پشتیبانی از DVD و سازگاری با بازی‌های نسل قبل، به سرعت به پرفروش‌ترین کنسول تاریخ تبدیل شد.
• 2003: بازار شاهد افزایش فروش PS2 بود و این کنسول به یک مرکز سرگرمی خانگی تبدیل شد، با قابلیت‌هایی فراتر از بازی، مانند پخش فیلم‌های DVD و موسیقی.
• 2004: سونی از پلی‌استیشن پورتابل (PSP) رونمایی کرد. این دستگاه قابل حمل با صفحه نمایش بزرگ و گرافیک با­کیفیت، امکان بازی‌های پیشرفته و قابلیت‌های چندرسانه‌ای مانند پخش ویدئو و موسیقی را فراهم کرد.
• 2005: PSP در بازارهای جهانی عرضه شد و با ویژگی‌هایی مانند اتصال Wi-Fi و امکانات اتصال به 2 PS و بعداً 3 PS، توانست جایگاه خود را به عنوان یک دستگاه سرگرمی قابل حمل محکم کند.
• 2006: پلی‌استیشن 3 (3PS) با قابلیت‌هایی مانند پشتیبانی از Blu-ray، شبکه پلی‌استیشن برای بازی‌های آنلاین، و دسترسی به محتوای دیجیتالی عرضه شد. این کنسول با پردازنده‌ای قدرتمند و گرافیک پیشرفته، تجربه بازی‌های ویدئویی را به سطح جدیدی برد.
• 2009: سونی با عرضه مدل‌های جدید 3PS با طراحی ظریف‌تر و کارآمدتر، به بهبود و ارتقاء کنسول خود ادامه داد.
• 2011: پلی‌استیشن ویتا، یک کنسول دستی جدید با صفحه نمایش لمسی و گرافیک بالا، به بازار عرضه شد. این دستگاه همچنین قابلیت‌های اتصال به شبکه و بازی‌های اجتماعی را ارائه داد.
• 2013: پلی‌استیشن 4 (4PS)، با ویژگی‌هایی مانند پردازنده قدرتمند، گرافیک بهبودیافته، و امکانات اجتماعی گسترده‌تر، عرضه شد. 4PS به سرعت به یکی از پرفروش‌ترین کنسول‌های تاریخ تبدیل شد.
• 2016: سونی وارد عرصه واقعیت مجازی با پلی‌استیشن VR شد، که این فناوری را در اختیار مصرف‌کنندگان عمومی گذاشت و تجربه‌های جدیدی در بازی‌های ویدئویی ارائه داد.
• 2019: سونی اعلام کرد که 4PS بیش از 100 میلیون دستگاه فروخته است، و این کنسول را به یکی از سریع‌ترین کنسول‌هایی تبدیل کرد که به این رکورد فروش دست یافته است.
• 2020: پلی‌استیشن 5 (5PS) با ویژگی‌هایی مانند زمان بارگذاری سریع‌تر، گرافیک بهبودیافته، بازخورد لمسی پیشرفته، و همچنین نسل جدیدی از بازی‌ها، عرضه شد. با وجود چالش‌های ناشی از همه‌گیری COVID-19 و مشکلات زنجیره تأمین، 5PS توانست فروش قوی‌ای را تجربه کند.

این دوره برای سونی اینتراکتیو دوره‌ای بود که شاهد توسعه و عرضه محصولات جدید و نوآوری‌هایی بود که تجربه بازی‌های ویدئویی را برای میلیون‌ها نفر در سراسر جهان تغییر داد.

دوربین ویدئویی

• در سال 1981، سونی دوربین ویدئویی HVC-F1 را با لوله تصویربرداری منحصر به فرد MF Trinicon خود معرفی کرد که تصویر ویدئویی با کیفیت بالا و رزولوشن افقی 300 خط ارائه می‌داد. این دستگاه دارای لنز با دیافراگم بزرگ بود که مقدار F روشن 1.4 و زوم اپتیکال تا 6X را ارائه می‌داد.
• در سال 1983، سونی اولین دوربین ویدئویی Beta Movie با نام BMC-100 را معرفی کرد که یک دک سیستم بتا داخلی داشت.
• در سال 1985، سونی CCD-V8 را معرفی کرد که اولین دوربین ویدئویی بود که قادر به ضبط ویدئو بر روی نوار ویدئویی استاندارد 8 میلی‌متری بود. این دوربین از یک CCD توسعه یافته 250,000 پیکسلی به عنوان دستگاه تصویربرداری استفاده می‌کرد و با زوم موتوری 6X، ضبط تصاویر پیشرفته‌ای را ارائه می‌داد در حالی که تنها 1.97 کیلوگرم وزن داشت.
• در سال 1989، سونی دوربین ویدئویی 8 میلی‌متری CCD-TR55 را معرفی کرد که به نام مستعار “Handycam” شناخته می‌شد. این مدل سبک وزن 790 گرمی با شعار بازاریابی “Passport Size” به سرعت محبوبیت جهانی پیدا کرد. این مدل با داشتن تمام فناوری‌های پیشرفته و مدرن، راهی آسان و مناسب برای ضبط ویدئو در حین حرکت را به علاقه‌مندان ویدئو ارائه داد.
• در سال 1995، سونی DCR-VX1000 را به عنوان اولین دوربین ویدئویی DV معرفی کرد. با دستگاه گیرنده 3-CCD، این مدل پیشرفته کیفیت تصویری مشابه با مدل‌های حرفه‌ای ارائه می‌داد. این دستگاه در نوع خود اولین بود که دارای یک رابط DV بود.
• در سال 1996، سونی DCR-PC7 را به عنوان جدیدترین دوربین ویدئویی دیجیتال “Passport Size” معرفی کرد. این مدل کوچک‌ترین و سبک‌ترین مدل در صنعت بود و دارای یک صفحه نمایش LCD انعطاف‌پذیر 2.5 اینچی بود.
• در سال 2004، سونی مدل DCR-DVD201 را معرفی کرد که از DVD با قطر 8 سانتی‌متر به عنوان رسانه ضبط استفاده می‌کرد. این دستگاه دارای سهولت عملیاتی منحصر به فرد برای DVDها بود، از جمله راحتی مشاهده صحنه‌ها در پخش‌کننده DVD کاربر بلافاصله پس از فیلمبرداری. HDR-FX1 نیز در همان سال معرفی شد که یک دوربین ویدئویی دیجیتال سازگار با استاندارد HDV 1080i بود. این اولین دوربین ویدئویی دیجیتال مصرف‌کننده در جهان بود (بر اساس تحقیقات سونی تا سپتامبر 2004).
• در سال 2005، HDR-HC1 قدرت HD دیجیتال را به دست مصرف‌کنندگان رساند و ضبط را آسان کرد. این دستگاه با وضوح استثنایی (HD 1080i) ارائه شد و به لطف سنسور CMOS توسعه یافته جدید، بسیار کوچک بود.
• در سال 2006، HDR-SR1 معرفی شد که یک Handycam دیجیتال HD مطابق با استاندارد AVCHD بود. این دستگاه محتوای HD با وضوح بالا را بر روی درایو دیسک سخت ضبط می‌کرد.
• در سال 2009، HDR-XR520V به عنوان اولین دوربین ویدئویی جهان با سنسور تصویر CMOS Exmor R با نور پس‌زمینه جدید، GPS و بهبود یافته استابیلایزر تصویر اپتیکال معرفی شد.
• در سال 2010، NEX-VG10 به عنوان اولین دوربین ویدئویی HD با لنز قابل تعویض مصرف‌کننده در جهان معرفی شد.
• در سال 2011، HDR-TD10 به عنوان یک Handycam 3D معرفی شد که ضبط ویدئویی D3 با وضوح بالا و کامل را در کنار فیلمبرداری D2 سنتی آسان می‌کرد. HDR-PJ40V نیز معرفی شد که دارای یک پروژکتور کوچک بود که درون پنل LCD تعبیه شده بود و امکان پروژکت کردن تصاویر تقریباً 60 اینچی از فاصله پرتاب 3 متری را در اتاق‌های تاریک و محیط‌های مشابه فراهم می‌کرد.
• در سال 2012، HDR-PJ760V و HDR-CX720V به عنوان اولین دوربین‌های سونی با فناوری “Balanced Optical SteadyShot™” انقلابی، اولین تکنولوژی استابیلایزر تصویر واحد لنز شناور در جهان، معرفی شدند. این تکنولوژی عملکرد استابیلایزر تصویر را در تمام انواع عکاسی، از عکاسی با زاویه دید گسترده تا تله‌فوتوگرافی، بهبود می‌بخشد. این دوربین همچنین دارای یک پروژکتور داخلی بود که به کاربران امکان می‌داد ویدئوهای خود را در حین حرکت، بر روی سطوحی مانند دیوارها پروژکت کنند.
  HDR-AS15 در همان سال معرفی شد که یک دوربین ویدئویی دیجیتال Full HD قابل پوشیدن و قابل اتصال به اشیاء مانند دسته دوچرخه بود، که امکان ضبط دستی راحت را در حین انجام طیف گسترده‌ای از فعالیت‌های فضای باز فراهم می‌کرد. این دوربین تصاویر را با کیفیت شگفت‌انگیز ضبط می‌کرد.
• در سال 2013، FDR-AX1 به عنوان اولین دوربین ویدئویی K4 سونی برای استفاده مصرف‌کنندگان معرفی شد. این دوربین امکان ضبط ویدئو با وضوح K4 (با سرعت 60 فریم در ثانیه)، 4 برابر بیشتر از Full HD را فراهم می‌کرد. این قابلیت پیشرفته به کاربر امکان می‌داد تصاویر ویدئویی بسیار صاف و شفاف را بدون از دست دادن واقع‌گرایی ضبط کند، حتی هنگام فیلمبرداری از موضوعات متحرک در سناریوهایی مانند مسابقات ورزشی.
• در سال 2014، FDR-AX100 به عنوان یک Handycam 4K با اندازه‌ای 1/4 کوچکتر از مدل معمولی معرفی شد، مجهز به یک سنسور تصویر بزرگ نوع 1.0 با قابلیت‌های حساسیت بالا.
• در سال 2015، FDR-AXP35 به عنوان یک Handycam 4K با استابیلایزر تصویر Balanced (Optical SteadyShot™ B.O.SS) چشمگیر معرفی شد. این مدل حدود 30 درصد کوچکتر از اندازه و 20 درصد سبک‌تر از وزن مدل معمولی بود.
• در سال 2017، FDR-AX700 به عنوان اولین Handycam با سیستم AF هیبریدی سریع، با دیده‌بان OLED با وضوح بالا و صفحه نمایش LCD بزرگ 3.5 اینچی معرفی شد.

دوربین دیجیتال

• 1981: MAVICA (نمونه اولیه) به عنوان یکی از اولین استفاده‌کنندگان از فناوری CCD و دیسک‌های نرم ۲ اینچی، امکان تعویض لنز را فراهم می‌کرد و نقش مهمی در پوشش بازی‌های المپیک لس‌آنجلس داشت.
• 1988: MVC-C1 به عنوان اولین ماویکا مصرف‌کننده عرضه شد و به عنوان یک دوربین الکترونیکی ثابت برای عصر تلویزیون بازاریابی شد، که شامل اتو-استروب، شات­های متوالی سریع و توانایی نمایش تصاویر روی صفحه تلویزیون با یک کیت اختیاری بود.
• 1996: DSC-F1 به عنوان اولین “سایبر-شات” شناخته شد و دارای لنز و فلاش قابل چرخش ۱۸۰ درجه همراه با یک صفحه نمایش کریستال مایع ۱.۸ اینچی در پشت بدنه بود.
• 1997: MVC-FD5 و MVC-FD7 محبوبیت ماویکا را با ذخیره تصاویر روی دیسک‌های نرم ۳.۵ اینچی، که در آن زمان رسانه‌های معمولی برای کامپیوترها بودند، افزایش دادند.
• 1998: DSC-D700 اولین دوربینی بود که از حافظه خارجی Memory Stick پشتیبانی می‌کرد و یک SLR واقعی با یک منظره‌یاب بزرگ نوری بود.
• 1999: DSC-F505K برای عکاسان بی‌مصالحه طراحی شده بود و دارای لنز زوم نوری ۵ برابری Carl Zeiss Vario-Sonnar روی یک سیلندر چرخان بود.
• 2000: DSC-P1 به عنوان بخشی از سری “P” معرفی شد که با رویکردی منحصر به فرد کاربرپسند و سازگاری با Memory Stick بود.
• 2003: DSC-F828 به عنوان اولین دوربین دیجیتال CCD مصرف‌کننده در جهان با تعداد پیکسل‌های موثر ۸.۱ میلیون و فیلتر چهار رنگ CCD اورجینال سونی معرفی شد.
• 2006: DSLR-A100 با سیستم لنز مونت Alpha نوآورانه وارد بازار دوربین‌های SLR دیجیتال شد.
• 2007: DSC-H3 با لنز زوم Carl Zeiss Vario-Tessar با دیافراگم بزرگ مجهز شد و امکان استفاده از زوم نوری ۱۰ برابری را فراهم کرد.
• 2008: DSLR-A900 به عنوان اولین مدل α با حسگر تصویر فول فریم ۳۵ میلی‌متری و وضوح ۲۴.۶ مگاپیکسل معرفی شد.
• 2009: DSC-HX1 فناوری پانوراما ۲۲۴ درجه‌ای را معرفی کرد و اولین سایبر-شاتی بود که از لنز G و فناوری حسگر CMOS Exmor استفاده می‌کرد، که سرعت‌های ۱۰ فریم در ثانیه را در حالت پیوسته سریع ممکن می‌ساخت.

پلیرهای حرفه­ای برای Broadcasting

• 1951: M-1، یک ضبط‌کننده نوار برای استفاده حرفه‌ای در پخش بود. این دستگاه نقش مرکزی در توسعه پوشش خبری سطح خیابان و مصاحبه‌ها توسط ایستگاه‌های پخش داشت. پس از ظاهر شدن در کمیک استریپ “دنسوکه” در روزنامه ماینیچی، این ضبط‌کننده به نام مستعار “دنسوکه” شناخته شد.
• 1976: BVU-200، “سری (BV Broadcasting Video)” یک VTR اوماتیک برای استفاده حرفه‌ای در پخش بود. این دستگاه اولین نوع VTR کاست در جهان بود که در سال 1971 به بازار عرضه شد و عمدتاً برای آموزش کارکنان شرکت‌ها به فروش می‌رسید. بعداً، سونی توسعه سیستم اوماتیک پخش را آغاز کرد و تنها یک سال بعد، سری (BV Broadcasting Video)، یک اوماتیک پخش کمپکت و با عملکرد بالا که می‌توانست برای فیلمبرداری، ضبط و ویرایش در میدان استفاده شود، معرفی شد.
  این سیستم جمع‌آوری خبر جدید به نام (ENG Electronic News Gathering) نامگذاری شد و پخش‌کنندگان در سراسر جهان از فیلم به ENG گذار کردند.
• 1982: BVW-1، دوربین/ضبط‌کننده “Betacam” 1/2 اینچی برای استفاده حرفه‌ای در پخش مبتنی بر آنالوگ.
• 1987: DVR-1000، اولین VTR دیجیتالی جهان که با فرمت D1 سازگار است.
• 1988: DVR-10، اولین VTR دیجیتالی جهان برای استفاده حرفه‌ای در پخش که با فرمت D2 سازگار است.
• 1993: DVW-A500، Digital Betacam، یک VTR دیجیتالی 1/2 اینچی که فناوری فشرده‌سازی تصویر دیجیتال را در خود جای داده است.
• 1994: DVW-700، دوربین/ضبط‌کننده “Digital Betacam” برای استفاده حرفه‌ای در پخش.
• 1997: HDW-700، اولین دوربین HD جهان (فرمت “HDCAM”).
• 2000: HDW-F900، سیستم تولید HD-1080/24P توسعه یافته برای برآورده کردن نیازهای هالیوود.
• 2001: XPRI، سیستم تولید غیرخطی برای HDTV/SDTV.
• 2003: سری PDW (مدل فعلی: سری XDCAM)، اولین سیستم تولید دیسک نوری مبتنی بر لیزر آبی-بنفش در جهان برای پخش حرفه‌ای، در پنج مدل موجود.
• 2005: HVR-Z1، دوربین HDV برای استفاده حرفه‌ای؛ مطابق با مشخصات HDV برای ضبط ویدئو HD برجسته بر روی کاست‌های DV فعلی.
• 2006: سری XDCAM HD، اولین مدل سازگار با HD در سری دوربین‌های XDCAM که سیستم ضبط دیسک حرفه‌ای مبتنی بر لیزر آبی-بنفش را در خود جای داده است.

این دستاوردها نشان‌دهنده پیشرفت‌های سونی در عرصه تجهیزات پخش و حرفه‌ای است که به ویژگی‌ها و فناوری‌های مدرنی منجر شده‌اند که امروزه در این زمینه مشاهده می‌کنیم.

محصولات پزشکی

• 1986: UP-811، اولین چاپگر تصویربرداری پزشکی برای تجهیزات تشخیصی اولتراسونیک سونی.
• 1988: UP-5000، چاپگر ویدئویی رنگی پزشکی A5 مناسب برای طیف گسترده‌ای از کاربردهای پزشکی مانند تجهیزات تشخیصی اولتراسونیک و اندوسکوپ‌ها.
• 1989: PVM-2045MD/1445MD، مانیتور ویدئویی پزشکی 20 اینچی/14 اینچی. مناسب برای کاربردهای پزشکی مانند اندوسکوپ‌ها.
• 2001: DXC-990MD، دوربین ویدئویی رنگی 3CCD با اندازه 1/2 اینچ. مدلی کم حجم و سبک، مناسب برای نصب بر روی میکروسکوپ‌های جراحی و بیولوژیکی.
• 2010: ورود به کسب‌وکار سیتومتری جریانی با خرید شرکت iCyt Mission Technology, Inc در آمریکا و راه‌اندازی دو نوع سیتومتر جریانی.
• 2011: UP-897MD، چاپگر ویدئویی حرارتی A6 برای تجهیزات تشخیصی اولتراسونیک.
• 2012: SH800، اولین دستگاه مرتب‌سازی سلولی توسعه داده شده توسط سونی.
• 2013: SP6800، اولین تحلیلگر سلولی طیفی در جهان.
• 2014: SI8000، اولین سیستم تصویربرداری حرکت سلولی در صنعت که از تکنولوژی تحلیل تصویر برای ثبت “حرکت” سلول‌ها استفاده می‌کند.
• 2015: توسعه سیستم اندوسکوپی جراحی K4. این سیستم اولین سیستم اندوسکوپی K4 در صنعت پزشکی است که به بهبود دید در طول جراحی با تصاویر با وضوح بالا کمک می‌کند.
• 2016: HVO-4000MT، اولین دستگاه ضبط پزشکی سازگار با 4K مناسب برای ضبط تصاویر متحرک و ثابت از دستگاه‌های اندوسکوپی و دوربین‌های میدان جراحی.
• 2017: توسعه میکروسکوپ جراحی با تکنولوژی‌های ویدئویی 4K 3D که به جراحی دقیق با تصاویر دیجیتال با وضوح بالا و سه‌بعدی کمک می‌کند و امکان کاهش خستگی جراح و تسهیل جراحی تیمی را فراهم می‌آورد.
• 2018: MA900، مدل پرچم‌دار مرتب‌سازی سلولی که تنظیم خودکار کامل را محقق کرده است و از پارامترهای فلورسانس چندگانه پشتیبانی می‌کند.
• 2019: NUCLeUS™، پلتفرم ویدئویی جدید پزشکی بر بستر IP که مدیریت، ذخیره‌سازی و به اشتراک‌گذاری محتوای غنی از ویدئو به صورت زنده را مدیریت می‌کند و جریان کاری جراحی را در اتاق عمل دیجیتالی مدرن ساده‌سازی می‌کند.

دستگاه، اجزا و رسانه ­های ضبط

• ۱۹۵۰: سونی اولین نوار ضبط مغناطیسی ژاپن، سونی-تیپ KA را توسعه داد تا محدودیت‌های ضبط‌کننده‌های سیمی آن زمان را برطرف کند.
• ۱۹۶۳: نوار ویدئویی V-21-90 برای استفاده با PV-100، VTR حرفه‌ای همه‌ترانزیستوری سونی که در سال ۱۹۶۲ راه‌اندازی شد، ساخته شد.
• ۱۹۶۶: سونی اولین نوار کاست کامپکت خود، C-60 را منتشر کرد که با قیمت ۷۰۰ ین فروخته می‌شد، در حالی که C-90 با قیمت ۱۰۰۰ ین به فروش می‌رسید.
• ۱۹۷۲: نوار کاست کامپکت D-300 برای ضبط داده‌های کامپیوتری با نوار مغناطیسی مقاوم برای استفاده مکرر طراحی شد.
• ۱۹۷۵: نوار ویدئویی بتا K-60 به عنوان اولین نوار ویدئویی بتامکس جهان برای استفاده خانگی معرفی شد که قابلیت ضبط ۷۵۰ دقیقه‌ای داشت.
• ۱۹۷۶: نوار کاست صوتی فرمت “ال کاست” LC Series منتشر شد که تقریباً به اندازه یک کتاب جیبی بود و کیفیت صدایی مشابه با نوارهای باز را ارائه می‌داد.
• ۱۹۸۰: سونی دیسک نرم ۳.۵ اینچی (FD) را توسعه داد که در اندازه‌ای مناسب برای حمل در جیب پیراهن بود. این به استاندارد رسانه ضبط داده‌های PC تبدیل شد.
• ۱۹۸۵: نوار ویدئویی ۸ میلی‌متری P6-30 معرفی شد که با استفاده از ذرات فلزی با عملکرد بالا برای اندازه کوچکتر (کمتر از ۱/۴ حجم و وزن یک کاست بتا) و چگالی ضبط بالاتر (تقریباً دو برابر یک نوار ۱/۲ اینچی) استفاده می‌شد.
• ۱۹۸۷: نوار DAT (نوار صوتی دیجیتال) توسعه یافت که تقریباً نصف اندازه نوارهای صوتی معمولی بود.
• ۱۹۸۸: دیسک MO ۵.۲۵ اینچی (دیسک نوری مغناطیسی) با ظرفیت ضبط ۶۵۰ مگابایت معرفی شد.
• ۱۹۹۱: دیسک MO ۳.۵ اینچی به عنوان رسانه‌ای برای پشتیبان‌گیری یا آرشیو مقادیر زیادی از داده‌ها استفاده شد.
• ۱۹۹۲: نوار میکروتیپ NTC-90 که تقریباً به اندازه یک تمبر پستی بود و مینی‌دیسک MDW-60 برای سیستم MD (مینی‌دیسک) منتشر شدند.
• ۱۹۹۸: MEMORY STICK، یک رسانه ضبط IC برای ضبط و بازپخش انواع محتوا مانند تصاویر، صدا و موسیقی معرفی شد.

نیمه ­رساناها و حسگر تصویری

• 1954: اولین ترانزیستورهای نوع PNP آلیاژی و دیودهای جرمانیومی ژاپن.
• 1958: ترانزیستورهای سیلیکونی، این‌ها در ‘TV8-301’، اولین تلویزیون ترانزیستوری قابل حمل مشاهده مستقیم در جهان استفاده شدند.

ترانزیستورهای قدرت سیلیکونی

• 1978: سونی یک سنسور تصویر CCD با 110000 پیکسل را توسعه داد.
• 1984: سونی دو مدل لیزر با استفاده از روش رسوب شیمیایی بخار فلزی آلی (MOCVD) به بازار عرضه کرد، نخستین بار در جهان.
• 1989: در دوربین “Handycam” اندازه‌ی پاسپورت CCD-TR55 تعبیه شد.

سنسور تصویر CCD 1/2 اینچی با 250000 پیکسل

• 1993: کوچک‌ترین TFT (ترانزیستور نازک‌فیلمی) رنگی جهان به اندازه 0.55 اینچ با 113k نقطه و همچنین LCD رنگی 0.7 اینچ با بیشترین تعداد پیکسل در جهان (180k نقطه) را به بازار عرضه کرد.
• در جستجوگرهای الکترونیکی (EVF) در دوربین‌های ویدیویی و غیره استفاده شد.
• 2003: سونی اولین دیودهای لیزری دو طول موج ‘مونولیتیک’ با خروجی بالا در جهان را توسعه داد.
• 2007: SXRD™، یک دستگاه نمایش فریم بالا، Full HD به اندازه 0.61 اینچ؛ قادر به تولید تصاویر با کیفیت بالا با کمترین تأخیر تصویر باقیمانده؛ این سنسور تصویر CMOS Exmor™ اندازه APS-C 12.47 مگاپیکسل واقعی را محقق کرد.
• 2008: سنسور تصویر CMOS اندازه 35 میلیمتری با 24.81 مگاپیکسل واقعی و سرعت تبدیل سیگنال بسیار بالا را برای استفاده در دوربین‌های SLR دیجیتال توسعه داد.
• Exmor R™، سنسور تصویر CMOS را توسعه داد که کیفیت تصویر بالا، حساسیت بالا و نویز پایین را محقق می‌کند.
• 2010: دیود لیزری با قدرت 400 میلی­وات برای ضبط دیسک Blu-ray؛ سنسور تصویر CMOS Exmor R™ برای تلفن‌های همراه را به بازار عرضه کرد.
• 2011: سنسور تصویر CMOS تک‌پلیت K8 با وضوح بالا، بزرگ‌قاب (تقریباً 20.0 مگاپیکسل واقعی) را به بازار عرضه کرد و آن را روی دوربین F65 CineAlta™ نصب کرد.
  SXRD™ 0.74 اینچی دستگاه نمایش 4K را توسعه داد
  LSI پردازش سیگنال فوق‌العاده‌ و رزولوشن نوع CXD4736GB برای دستگاه‌هایی که تصاویر K4 را نمایش می‌دهند، و آن‌ها را روی پروژکتور خانگی VPL-VW1000ES 4K Home Theater ES نصب می­کند، عرضه کرد.
• 2012: سنسور تصویر CMOS Exmor RS™، اولین سنسور تصویر CMOS انباشته شده در جهان را به بازار عرضه کرد. برای استفاده در تلفن‌های هوشمند و تبلت‌ها طراحی شده و ترکیبی از کیفیت تصویر برتر و عملکرد پیشرفته با اندازه کوچک را ارائه می‌دهد.
• 2013: سیستم‌های دریافت کننده GNSS (سیستم موقعیت‌یاب جهانی ماهواره‌ای) برای محصولات موبایل را به بازار عرضه کرد.
  فناوری ادغام حسگر آنها امکان اندازه‌گیری اطلاعات موقعیتی دقیق حتی در داخل ساختمان‌ها یا سایر محیط‌ها که تنها با دریافت سیگنال ماهواره‌ای دشوار است را فراهم می‌کند.
  LSIs دریافت کننده GNSS برای محصولات موبایل.
• 2014: IMX230 سنسور تصویر CMOS Exmor RS با عملکرد پردازش سیگنال فاز تشخیص افقی صفحه تصویر برای AF با سرعت بالا را برای اولین بار عرضه کرد.
• 2015: IMX318 تولید انبوه اتصال Cu-Cu را برای اولین بار در جهان محقق کرد.
• در سال 2016، IMX 318، یک نوع جدید 1/2.6 22.5 مگاپیکسل Exmor RS™، اولین سنسور تصویر CMOS انباشته شده در صنعت با فوکوس اتوماتیک هیبریدی تعبیه‌شده و تثبیت‌کننده تصویر الکترونیکی 3 محوره به بازار عرضه شد.
• 2017: IMX390 اولین سنسور تصویر CMOS با حساسیت بالا برای دوربین‌های خودرو را به بازار عرضه کرد، که عکاسی HDR با کیفیت بالا و کاهش فلیکر LED را به طور همزمان فراهم می‌کند. سنسور دید سریع که تشخیص و پیگیری اشیاء با سرعت 1000 فریم در ثانیه را ممکن می‌سازد را به بازار عرضه کرد. 42 مگاپیکسل واقعی برای دوربین‌های خودرو را به بازار عرضه کرد.
• 2018: CXD5602 SPRESENSE، یک برد مجهز به پردازنده هوشمند حسگر کم‌مصرف برای IoT را به بازار عرضه کرد.
• 2019: CXM1501GR ماژول ارتباطی سازگار با استاندارد ارتباطی بی‌سیم پهنای باند کم ELTRES™ اختصاصی را به بازار عرضه کرد. سنسورهای تصویر CMOS با وضوح K4 برای دوربین‌های امنیتی را به بازار عرضه کرد: کوچک‌ترین نوع 1/2.8 در جهان و با عملکرد نور کم بهبود یافته. در میان سنسورهای تصویر CMOS با وضوح K4 برای کاربردهای دوربین امنیتی.
• 2020: IMX500, IMX501 سنسورهای تصویر هوشمند “IMX500” و “IMX501” سونی را به بازار عرضه کرد که اولین سنسورهای تصویر در جهان با قابلیت پردازش AI هستند.

رباتیک

• ۱۹۹۹: ERS-110 – نسل اول ربات سرگرمی خودمختار “آیبو” که قادر به انجام طیف وسیعی از عملکردها بود و می‌توانست “یاد بگیرد” و احساسات را بیان کند.
• ۲۰۰۰: SDR-3X (نمونه اولیه) – ربات کوچک دوپایه با ۲۴ مفصل در بدن که قادر به انجام حرکات پیچیده مانند تعادل بر روی یک پا و حتی لگد زدن به توپ بود. به خاطر رقص “پارا پارا” معروف شد.
  ERS-210 – نسل دوم آیبو با حسگرها و LEDهای اضافی برای بیان طیف وسیع‌تری از احساسات و همچنین توانایی‌های جدیدی مانند تشخیص گفتار و تصویربرداری.
• ۲۰۰۱: ERS-311/ERS-312 – این مدل‌های آیبو با طراحی جذاب خود شخصیت‌های متفاوتی داشتند که با تعامل تکامل می‌یافتند، “LATTE” مطیع و “MACRARON” بازیگوش و شیطان بود.
  ERS-220 – با طراحی آینده‌نگرانه و قابلیت افزودن نرم‌افزار برای تجربه تعاملی پیشرفته، همچنین قابلیت انتقال تصاویر و صداهای ضبط شده به کامپیوترها.
• ۲۰۰۲: SDR-4X (نمونه اولیه) – این مدل با “کنترل حرکت تطبیقی یکپارچه در زمان واقعی” و ۳۸ مفصل برای بهبود حرکت و ارتباطات غنی‌تر ارتقا یافت.
  ERS-31L – طراحی شده برای شبیه‌سازی یک سگ نژاد پاگ، همان عملکردهای اصلی مدل‌های ERS-311/312 را ارائه می‌داد.
• ۲۰۰۳: QRIO SDR-4XII (نمونه اولیه) – ربات دوپایه کوچک طراحی شده برای استفاده در خانه با ایمنی و دوام افزایش یافته و قابلیت ارتباط بیشتر، قادر به خواندن آهنگ‌ها و اجرای رقص.
  ERS-7 – مرحله جدیدی در تکامل سرگرمی رباتیک با حسگرها و LEDهای متنوع برای تشخیص تصویر پیشرفته و بیان متنوع.
  QRIO (نمونه اولیه) – به عنوان اولین ربات انسان‌نمای دونده جهان با توانایی راه رفتن، پریدن و دویدن شناخته شده است.
• ۲۰۱۸: ERS-1000 – ربات سرگرمی که کنجکاوی خود را دارد و هر روز در کنار انسان‌ها زندگی و رشد می‌کند.

سیستم ­های خانگی

1950

• نوع G : اولین ضبط صدای نواری ژاپن با سرعت نوار ۱۹ سانتی‌متر در ثانیه، طراحی شده برای استفاده دولتی.

1951

• H-1 : اولین ضبط صدای نواری مصرفی مشتریان، به نام “نوع H” برای استفاده در خانه، با طراحی سبک‌تر برای قابلیت حمل.

1961

• TC-777 : اولین ضبط صدای نواری کاملاً ترانزیستوری ژاپن، به نام “سه هفت”.

1964

• TC-263D : دستگاه پخش نوار با یک مکانیزم حمل و نقل منحصر به فرد، که از یک آمپلی‌فایر ضبط به نام SRA-3 برای ضبط صدا استفاده می‌کرد، با پخش صدا از طریق اتصال یک اکولایزر پخش نوار به همان آمپلی‌فایر. از آنجایی که موسیقی معمولاً فقط از روی صفحات گرامافون پخش می‌شد، این محصول انقلابی بود زیرا مصرف‌کنندگان می‌توانستند از موسیقی روی نوارها به همان شکلی که با صفحات وینیل لذت می‌بردند، لذت ببرند.

1965

• TA-1120 : اولین آمپلی‌فایر استریو ترانزیستوری کاملاً سیلیکونی جهان. این اولین محصول در سری ES بود. این دستگاه به دلیل توانایی ارائه چیزی که آمپلی‌فایرهای لامپی نمی‌توانستند ارائه دهند، یعنی خروجی عمده در حالی که همزمان اطمینان از کمترین تحریف را فراهم می‌کرد، در صنعت صوتی سر و صدا کرد.

1966

• TC-100 : اولین ضبط‌کننده نوار کاست سونی، Magazine-matic 100، که به خاطر اندازه کوچکش شناخته شده بود.

1970

• TC-9000 : دستگاه پخش نوار استریو که از ضبط استریو ۲-ترک یک‌طرفه به جای ضبط استریو ۴-ترک معمولی استفاده می‌کرد، با سرعت نوار ۳۸ سانتی‌متر در ثانیه (تقریباً دو برابر مدل‌های معمولی). این ویژگی‌ها با هم عملکرد پیشرفته‌ای مشابه تجهیزات حرفه‌ای را فراهم می‌کردند. این دستگاه پخش نوار به دلیل لقب “دو-ترک سه-هشت” بین علاقه‌مندان به صوت محبوبیت داشت.

1972

• Listen5 : بخشی از سری “Listen” سونی و یکی از اولین سیستم‌های استریو مؤلفه‌ای.

1973

• TC-2850SD : اولین “کاست دنسوکه”، جانشین ضبط‌کننده نوار که به “دنسوکه” معروف بود. اگرچه قابل حمل بود، ولی عملکرد بالایی داشت، به طوری که به عنوان یک مدل ثابت نیز استفاده می‌شد.

1974

• CF-1980 : این بوم‌باکس با عملکردهای میکس استودیویی معتبر مجهز بود، مانند “میکس بی‌سیم”، که امکان میکس نوار از فاصله تقریباً ۱۰۰ متری با استفاده از یک میکروفون بی‌سیم FM را فراهم می‌کرد. طراحی آن یادآور یک میز تنظیم استودیو است.

1976

• SS-G7 : یک سیستم بلندگو سه‌راهه که با در نظر گرفتن نتایج پیشرفته‌ترین تحقیقات و فناوری شبیه‌سازی سونی در آن زمان، کیفیت صدا را به طور کامل دنبال می‌کرد. این مدل بر اساس همان فناوری است که در اسپیکر امروزی استفاده می‌شود.

1977

• CF-6500 : “استریو جیلبپ” یک سیستم مؤلفه‌ای قابل حمل است که به طور کامل کیفیت صدای استریو را دنبال می‌کند و کیفیت صدای پویایی را به دست می‌آورد.

1979

• APM-8 : یک سیستم اسپیکر کف چهار-راهه که از روش APM برای تمام واحدهای اسپیکر استفاده می‌کند، که با استفاده از یک دیافراگم صاف با ساختار ساندویچی بسیار سخت، ارتعاش پیستونی تقریباً کامل را در کل محدوده فرکانس مورد استفاده فراهم می‌کند.

1982

• CDP-101 : اولین پخش‌کننده دیسک کامپکت جهان. CD ۱۲ سانتی‌متری که سیگنال‌های موسیقی به صورت دیجیتالی روی آن ضبط شده بود، نشان‌دهنده تولد صدای پیشرفته بود، که افق‌های جدیدی را برای صوت دیجیتال باز کرد.

1986

• CFD-D77 : بوم‌باکس CD که از یک سوپر ووفر و لوله تشدید برای صدای فرکانس پایین علاوه بر اسپیکر معمولی استفاده می‌کند تا صدای باس قدرتمندی را بازتولید کند. از “CD Synchro Reverse” پشتیبانی می‌کند که به طور خودکار موسیقی را از یک CD روی یک نوار کاست ویرایش و ضبط می‌کند.

1987

• DTC-1000ES : ضبط‌کننده دیجیتال صوتی (DAT). این دستگاه به کاربران امکان می‌دهد تا از ضبط و پخش صوتی در خانه لذت ببرند.

1993

• MDS-101 : اولین ضبط‌کننده مینی‌دیسک ثابت. امکان جایگزینی آسان ترتیب آهنگ‌ها و حذف فوری قسمت‌های غیرضروری را فراهم می‌کند که با نوار امکان‌پذیر نیست و دارای طیف گسترده‌ای از عملکردهای ویرایش منحصر به فرد برای مینی‌دیسک‌ها است، که امکان لذت بردن از ایجاد دیسک‌های MD را فراهم می‌کند.

1998

• MDR-DS5000 : سیستم هدفون دیجیتال سوراند که صدا را با حس واقع‌گرایی مشابه با آنچه در سینما تجربه می‌شود، بازتولید می‌کند.

1999

• SCD-1 : اولین پخش‌کننده Super Audio CD (SACD)، که آخرین فناوری در بازتولید واقع‌گرایانه صدا را نشان می‌دهد.

2001

• DAV-S500 : سیستم DVD 5.1 کاناله که یک پخش‌کننده DVD را با یک آمپلی‌فایر AV و سیستم اسپیکر ترکیب می‌کند. اولین مدلی است که از آمپلی‌فایر دیجیتال کامل سونی، S-Master، استفاده می‌کند و کاهش قابل توجهیرا  در اندازه به دست آورده است.

2003

• TA-DA9000ES : آمپلی‌فایر ترکیبی چند کاناله. سری ES اولین مدلی است که از آمپلی‌فایر دیجیتال کامل استفاده می‌کند، که قادر به بازتولید صدای با کیفیت بالا و بیانی است که به صدای اصلی نزدیکتر است.

2004

• NAS-A1 : سیستم صوتی شبکه‌ای که با سرویس مبتنی بر ژاپن “Any Music” سازگار است، که به کاربران امکان می‌دهد از خرید و دانلود CDهای موسیقی از طریق اینترنت لذت ببرند.

2005

• DAV-X1 : سیستم تئاتر خانگی فرانت سوراند 2.1 کاناله مجهز به S-Force PRO Front Surround، یک فناوری سوراند مجازی که برای اولین بار با استفاده از اسپیکر جلویی، یک میدان صوتی سوراند 5.1 کاناله را به صورت مجازی بازتولید می‌کند. این امکان مینیاتوری بیشتر و چیدمان آزاد را محقق می‌کند.

2006

• SS-AR1 : در جستجوی ویژگی‌های فیزیکی یک اسپیکر با اهمیت قائل شدن برای “طبیعی بودن تن”، “طبیعی بودن فضا”، و “طبیعی بودن پژواک”. این یک سیستم اسپیکر 3-راهه 4-اسپیکری درجه بالا است که چوب افرا از هوکایدو، که توسط نجاران ماهر ژاپنی پردازش شده، را با چوب کاج از فنلاند و مدارهای صوتی با کیفیت بالا و منحصر به فرد ترکیب می‌کند.

2007

• RHT-S10 : مجهز به S-Force PRO Front Surround، این یک سیستم استند تئاتر دیواری است که یک آمپلی‌فایر AV و یک سیستم اسپیکر 5.1 کاناله را در یک بدنه ترکیب می‌کند. این مدل نمونه اولیه بعدی ساند­بار بود.

2008

• NSA-PF1 : سیستم اسپیکر منحصر به فرد “Sountina”. اسپیکر یک متری که صدایی با کیفیت بالا و طبیعی را از لوله ارتعاشی آلی در 360 درجه منتشر می‌کند.

2009

• TA-DA5500ES**: TA-DA5500ES، اولین آمپلی‌فایر ترکیبی چند کاناله جهان با فناوری مطابقت فاز خودکار.

2010

• STR-DH710 : گیرنده A/V تئاتر خانگی قادر به پشتیبانی از اجزای HD از جمله 3D و ARC.

2011

• TA-DA5700ES : اولین آمپلی‌فایر ترکیبی 7 کاناله جهان با قابلیت پخش 9.1 کاناله، مجهز به فناوری اصلاح ‘Sound Optimizer’.

2013

• HT-ST7 : ساندبار که واقع‌گرایی صدای سوراند 7.1 کاناله را با استفاده از S-Force PRO Front Surround و فناوری که کنترل صدای چندین اسپیکر در خود ساند بار را در یک منطقه وسیع انجام می‌دهد، بازتولید می‌کند.

2016

• TA-ZH1ES : آمپلی‌فایر هدفون در سری Signature، که فناوری‌های آمپلی‌فایر آنالوگ و دیجیتال را با فناوری‌های پردازش سیگنال دیجیتال که سونی طی سال‌ها پرورش داده است، ترکیب می‌کند تا بهترین تجربه موسیقی ممکن را در فضای شخصی ایجاد کند.

2018

• DMP-Z1 : پخش‌کننده موسیقی دیجیتال در سری Signature که فناوری‌های صوتی طولانی‌مدت سونی را گرد هم می‌آورد، از جمله یک سیستم تغذیه برق مستقل با باتری و یک حجم دیجیتال بزرگ چرخان سفارشی ساخته شده برای سونی، تا تجربه موسیقی با کیفیت بالا را از طریق گوش دادن به هدفون ارائه دهد.

رادیو

1955

TR-55

• اولین رادیو ترانزیستوری ژاپن، که از پنج ترانزیستور توسعه داده شده در داخل شرکت استفاده می‌کرد. TR-55 پیشگام رادیوهای قابل حمل بعدی شد.

1957

TR-63

• در آن زمان، TR-63 کوچک‌ترین رادیو ترانزیستوری دنیا بود. به دلیل اندازه‌اش، این رادیو به “اندازه جیبی” توصیف شد و اولین بار به این شکل نام‌گذاری شد. این محصول به اولین مدل صادراتی کامل سونی تبدیل شد.

1958

TR-610

• به دلیل طراحی نوآورانه‌اش، در اروپا و آمریکا محبوبیت زیادی کسب کرد. تقریباً 500,000 واحد در سراسر جهان فروخته شد.

1965

TFM-110

• این مدل دارای طراحی سیاه و نقره‌ای بود که نماینده “Solid State Eleven” بود. طراحی شیک و حساسیت پیشرفته بی‌سابقه TFM-110 آن را به پرفروش‌ترین محصول تبدیل کرد.

1967

ICR-100

• تحقق یک بدنه فوق‌العاده سبک (فقط 90 گرم) از طریق مدارهای بسیار فشرده. ICR-100 توسط یک باتری نیکل-کادمیوم قابل شارژ تغذیه می‌شد. پس از شارژ شدن برای 14 ساعت، تقریباً 6 ساعت کار مداوم می‌کرد.

1975

ICF-5900

• رادیو پنج باند معروف به “Sky Sensor.” نشانگر کریستالی آن (بر اساس یک رزوناتور کریستال کوارتز) تنظیم دقیق کوتاه‌موج را تضمین می‌کرد. در اوج روند کوتاه‌موج، که در ژاپن به عنوان بوم ‘BCL’ (شنونده پخش) شناخته شده بود، این دستگاه تعداد علاقمندان را بیشتر کرد، و این محصول را به محصول قطعی در رادیوهای با کارایی بالا تبدیل کرد.

1976

ICF-7500

• دارای طراحی ماهرانه برای جدا کردن تیونر و اسپیکر، که منجر به یک گیرنده FM/AM کم حجم و با کارایی بالا شد.

1984

ICR-101

• رادیو AM به اندازه یک کارت اعتباری (فقط 3 میلی‌متر ضخامت). کاربران اکنون می‌توانستند در راه رفتن به دفتر یا مدرسه به رادیو گوش دهند. دستگاه توسط باتری تغذیه می‌شد که پس از شارژ، پنج ساعت کار مداوم می‌کرد.

1995

ICF-TR40

• مدلی به مناسبت چهلمین سالگرد رادیوهای سونی. این رادیو قابل حمل دارای یک کاور مصنوعی چرم با تزئینات فلزی بود.

SRF-DR1

• رادیو قابل حمل سازگار با پخش‌های تله‌متن FM. طراحی شده برای ارائه اطلاعات مفید طول روز مانند اخبار، اطلاعات آب و هوایی و ترافیک با نمایش آن‌ها روی LCD.

1997

ICF-B200

• رادیو اضطراری با مولد برق دستی تعبیه شده. فقط با چرخاندن دسته، باتری‌های داخلی شارژ می‌شدند.

2000

SRF-G8V

• استفاده از آلیاژ منیزیم یک بدنه نازک اما مقاوم را تضمین کرد. با یک تابع تبدیل متن به گفتار و یک شارژر ایستاده، این رادیو به خصوص برای استفاده مسافرتی طراحی شده بود.

2001

ICF-SW7600GR

• آخرین مدل از گیرنده‌های باند جهانی که می‌تواند پخش‌های کوتاه‌موج را از سراسر جهان دریافت کند، که از زمان عرضه “ICF-7600” در سال 1977 به طور مداوم فروخته شده است. تعداد حافظه‌های پیش‌تنظیم فرکانس به 100 واحد افزایش یافته و یک عملکرد اسکن حافظه با استفاده از یک ATT متغیر نصب شده است.

2007

XDV-100

• اولین مدل سونی مجهز به یک LCD رنگی 2.8 اینچی که می‌تواند برای لذت بردن از تصاویر تلویزیون 1Seg استفاده شود. بدنه آن از مواد آلومینیومی ساخته شده و با ضخامت حدود 16 میلی‌متر نازک و سبک است، به اندازه‌ای که کافی است تا در جیب سینه جا شود.

تلویزیون

1960

TV8-301

• اولین تلویزیون ترانزیستوری با نمای مستقیم جهان. شامل 23 ترانزیستور و 19 دیود، این مدل بر اساس تجربه گسترده سونی در فناوری رادیو توسعه یافته بود. در دورانی که تلویزیون‌ها به عنوان وسایل ثابت اتاق نشیمن فرض می­شدند، این دستگاه در به رواج شخصی استفاده از تلویزیون کمک کرد. علاوه بر این، این مدل سه گزینه برای ورودی برق ارائه داد.

1962

TV5-303

• توسعه یافته با هدف آوردن سرگرمی تلویزیونی به محیط خودرو؛ این کوچک‌ترین و سبک‌ترین تلویزیون سیاه و سفید جهان بود که تحت نام مستعار “میکرو TV” محبوبیت وسیعی داشت. شعار این دستگاه “ترانزیستورها تلویزیون را تغییر داده‌اند” بود.

1968

KV-1310

• اولین مدل از خط انحصاری تلویزیون‌های رنگی Trinitron سونی. این مدل تقریباً دو برابر روشنایی تلویزیون‌هایی که از لوله‌های معمولی استفاده می‌کردند را ارائه داد. این محصول نقطه عطفی برای برتری سونی در تلویزیون‌های رنگی بود.

1977

KV-1375

• تلویزیون شخصی با نام مستعار “Citation.” علاوه بر طراحی منحصر به فرد و نوآورانه، این تلویزیون شامل سنسور جت بود، که کاربر با فشار ملایم دکمه‌های پنل کنترل کانال‌ها را انتخاب می‌کرد. با استفاده از فسفر NBM تازه توسعه یافته که حساسیت روشنایی لوله‌های کاتدری را به شدت افزایش داد، این تلویزیون وضوح تصویر بی‌نظیری ارائه داد که در نهایت منجر به موفقیت بزرگ این محصول شد.

1980

KX-27HF1

• آغاز سری “Profile.” یک مانیتور با خروجی AV چند منظوره (شامل ویدئو و تله‌تکست) به عنوان یک واحد عرضه شد. این تلویزیون بر اساس یک مفهوم مدولار جدید، شامل یک تیونر تلویزیون، آمپلی فایر استریو و سایر اجزاء توسعه یافته بود.

1986

KX-21HV1

• مانیتور رنگی “Profile Pro” با وضوح افقی 560 خط و ترمینال‌های ورودی/خروجی فراوان. این مدل حمایت کسانی را که به دنبال کیفیت بالاتر تصویر در تلویزیون و ویدئو بودند، به دست آورد.

1990

KW-3600HD

• تلویزیون رنگی “HD Trinitron” 36 اینچی مخصوص مصرف‌کننده که با HDTV سازگار بود.

1991

KV-29ST1

• سری تلویزیون‌های رنگی “Kirara Basso”، که شامل لوله پرتو کاتدی “Super Trinitron” بود.

1996

KV-28SF5

• اولین تلویزیون صنعت با صفحه نمایش عمودی و افقی صاف، که با استفاده از لوله “Super Flat Trinitron” ممکن شد. تصویر را به طور طبیعی و بدون لرزش در تمام صفحه نمایش بازتولید کرد.

1997

KW-32HDF9

• یک HDTV جدید از سری WEGA که شامل یک لوله FD Trinitron بود و بازتولید تصویر پیشرفته‌ای را ارائه می‌داد.

2000

IDT-LF1

• نسل اول Airboard. IDT-LF بی‌سیم به کاربران امکان می‌داد تا برنامه‌های تلویزیونی را از طریق انتقالات تلویزیونی (امواج رادیویی) که از ایستگاه مبدا”منتشر” می‌شدند، مشاهده کنند.

2002

KLV-17HR1

• نسل اول کریستال مایع WEGA. این مدل بر اساس فناوری پردازش سیگنال WEGA طراحی شده بود، که به این تلویزیون امکان می‌داد سیگنال‌های NTSC را تبدیل و بازتولید کند در حالی که کیفیت تصویر پیشرفته را حفظ می‌کرد.

2004

QUALIA 005

• اولین تلویزیون با نور پس‌زمینه LED در جهان، که از سیستم نور پس‌زمینه اختصاصی Triluminous® سونی استفاده می‌کرد که از منابع نور قرمز، سبز و آبی جداگانه برای روشن کردن پنل LCD استفاده می‌کرد. نتیجه کنترل رنگ بی‌سابقه و تصویری فوق‌العاده درخشان بود که از آنچه سیستم‌های نور پس‌زمینه قبلی می‌توانستند انجام دهند، پیشی می‌گرفت.

2005

KDL-46X1000

• اولین مدل در سری جدید تلویزیون‌های LCD BRAVIA با صفحه وسیع. مدل‌های سری X (نمایش داده شده) ویژگی “Live Color Creation” را داشتند که با استفاده از یک سیستم نور پس‌زمینه خاص، طیف رنگی بسیار وسیعی را برای رنگ‌های عمیق‌تر و پنل‌های رزولوشن کامل HD برای تصاویر واضح و دقیق به دست می‌آورد.

2007

XEL-1

• اولین تلویزیون دیود نورگسیل ارگانیک (OLED) جهان. تلویزیون OLED 11 اینچی با طراحی نوآورانه و شگفت‌انگیز نازک (با ضخامت تقریبی 3 میلی‌متر) دارای پنل OLED توسعه‌یافته مستقل است که مزایایی مانند کنتراست بالا، روشنایی بالای اوج، بازتولید رنگ و زمان پاسخ‌گویی سریع را تحقق می‌بخشد، که همه این‌ها ترکیب می‌شوند تا کیفیت تصویر بی‌نظیری را ارائه دهند.

2008

KDL-40ZX1

• نازک‌ترین تلویزیون جهان با 9.9 میلی‌متر و سبک‌ترین تلویزیون 40 اینچی جهان با 12.2 کیلوگرم. مجهز به یک فرستنده بی‌سیم که به کاربران امکان می‌داد چیدمان اتاق را بدون نگرانی در مورد درهم‌ریختگی کابل‌ها انجام دهند.

2010

NSX-46GT1

• اولین تلویزیون HDTV در جهان که توسط Google TV قدرت می‌گیرد.

KDL-LX900 Series

• 3D BRAVIA با HDTV کامل.

2012

KD-84X9000

• اولین مدل K4 سازگار BRAVIA™، که دارای یک پنل LCD با دست‌کم 8 میلیون پیکسل، چهار برابر رزولوشن Full HD است. مجهز به موتور تصویر “4K X-Reality® PRO” که محتوای HD یا رزولوشن پایین‌تر – از جمله دیسک‌های Blu-ray و پخش‌های تلویزیونی – را به تصویری با کیفیت 4K شگفت‌انگیز ارتقاء می‌دهد.

2013

X9200A Series

• یک تلویزیون LCD BRAVIA™ 4K که به دلیل طیف رنگی وسیع خود – که با استفاده از فناوری “Triluminous® Display” توسعه‌یافته جدید ممکن شده – و صدای شفاف و بی‌حد و مرز خود – که با استفاده از اسپیکر مایع مغناطیسی توسعه‌یافته توسط سونی محقق شده – یک تجربه حسی واقعی و زنده را ارائه می‌دهد.

2015

X94C

• تلویزیون LCD فوق باریک که نازک‌ترین قسمت آن 4.9 میلی‌متر است، مجهز به Android TV.

2016

Z9D Series

• تلویزیون LCD بزرگ که با استفاده از Backlight Master Drive(TM) که همه LED‌ها را به طور کاملاً مستقل راه‌اندازی می‌کند، کنتراست فوق‌العاده‌ای را به دست آورد.

2017

A1 Series

• اولین تلویزیون بزرگ OLED سونی که مجهز به Acoustic Surface Audio است، که برای اولین بار در جهان ویژگی Sound-from-Picture Reality(TM) را دارد که صدا را مستقیماً از مرکز صفحه نمایش ارائه می‌دهد.

2018

A9F/Z9F Series

• اولین مدل‌های سری MASTER که نیت خالق را بر روی کار خود بازتاب می‌دهند.

2019

Z9G Series

• سری MASTER، مجهز به اولین پنل 8K سونی، که تمام تصاویر از جمله 4K را شبیه به تصاویر 8K بازتولید می‌کند.

پروژکتورها

1973

VPP-2100

• اولین سیستم پروژکتور ویدئویی رنگی سونی. این سیستم از لوله تصویری کاتدی ری (CRT) خاصی استفاده می‌کرد که از فناوری Trinitron سونی تکامل یافته بود. تصاویر ویدئویی از طریق یک لنز با دهانه بزرگ به یک صفحه نمایش بزرگ طراحی‌شده بود.

1993

LPH-350J

• اولین پروژکتور LCD سونی برای استفاده مصرف‌کننده داخلی. این اولین پروژکتور خانگی بود که از معماری LCD سه پنل استفاده می‌کرد.

2003

QUALIA 004

• پروژکتور HD SXRD ‘QUALIA 004’ اولین پروژکتور سازگار با Full HD برای استفاده مصرف‌کننده داخلی بود. همچنین اولین پروژکتور خانگی در صنعت بود که با لامپ خالص زنون جدید توسعه یافته مجهز شده بود.

2007

SRX-R220

• پروژکتور سینمای دیجیتال مجهز به یک دستگاه نمایش کریستال مایع بازتابنده فوق‌العاده با وضوح بالا “4K SXRD (Silicon X-tal Reflective Display).” این پروژکتور می‌تواند تصاویر با وضوح بالای 4K با 8.85 میلیون پیکسل (4096 X 2160) را پروژکشن کند. مجموع حمل‌های این پروژکتور در سپتامبر 2011 به 10,000 دستگاه رسید.

2010

VPL-VW90ES

• این پروژکتور ویدئویی برای استفاده خانگی از اولین سیستم موتور نوری تکی صنعت استفاده میکند و با تصاویر سه بعدی با وضوح بالای کامل سازگار است.

2011

VPL-VW1000ES

• اولین پروژکتور تئاتر خانگی 4K (4096 x 2160 پیکسل) در جهان. پروژکتور LCD با کانونی فوق کوتاه که کوتاه‌ترین فاصله پروژکشن و حداکثر روشنایی را با سیستم کریستال مایع به دست می‌آورد.

2013

VPL-FHZ55

• اولین پروژکتور منبع نور لیزری LCD در جهان که دارای عمر بدون نگهداری تا 20,000 ساعت است. همچنین دارای زمان راه‌اندازی بسیار سریع است، که تنها 6 ثانیه از زمان فشار دادن دکمه روشن به زمانی که تصویر ورودی پروژکشن می‌شود، نیاز دارد.

2014

LSPX-W1S

• یک پروژکتور با کانونی فوق تکی 4K که می‌تواند تصویر بزرگ صفحه با وضوح بالا تا 147 اینچ را روی دیواری مانند اتاق نشیمن از فاصله نزدیک حدود 17 سانتی‌متر پروژکشن کند. فراتر از مفهوم معمول شکل تجهیزات ویدئویی، سونی به دنبال طراحی بود که مانند یک قطعه مبلمان وجود داشته باشد و به طور طبیعی در فضای زندگی ترکیب شود. این پروژکتور در سال 2015 جایزه بهترین از بهترین‌ها در Red Dot Award را دریافت کرد.

2016

LSPX-P1

• یک پروژکتور قابل حمل با کانونی فوق کوتاه که به شما امکان می‌دهد فیلم‌ها، ویدئوها و تصاویر ثابت موردعلاقه خود را با اندازه‌هایی از 22 اینچ تا 80 اینچ با قرار دادن آن‌ها نزدیک دیوار با استفاده از لنز فوق کوتاه و ماژول نوری منحصر به فرد توسعه یافته توسط سونی پروژکتور کنید.

VPL-VW5000

• مدل پرچم‌دار پروژکتور سینمای خانگی 4K که از یک منبع نور لیزری استفاده می‌کند.

واکمن و پلیرهای شخصی

1968

TC-50

• کوچکترین و سبکترین ضبط‌کننده نوار کاست جهان در آن زمان، با یک میکروفون داخلی. این دستگاه عملکرد با یک دست را محقق کرد و هنگام استفاده در آپولو 10 مورد توجه قرار گرفت.

1978

TCM-100

• این ضبط‌کننده نوار مونو کوچک “PRESSMAN” نامیده شد زیرا کوچک، سبک و قابل حمل بود. 500,000 واحد تولید شد و مکانیزم این مدل در اولین “واکمن” استفاده شد.

TC-D5

• ضبط‌کننده استریو کوچک به اندازه یک کتاب درسی در سری ضبط‌کننده‌های قابل حمل “دنسوکه”. ضبط زنده با استفاده از میکروفون برای ضبط کنسرت‌ها، آواز پرندگان و غیره با این مدل در میان علاقمندان محبوب شد.

1979

TPS-L2

• اولین مدل از نسل اول واکمن‌های شخصی. برخلاف افراد داخل و خارج از شرکت که ادعا می‌کردند “بدون عملکرد ضبط، فروش نخواهد رفت”، این محصول موفقیت بزرگی کسب کرد و سبک‌های زندگی جدیدی را که در سراسر جهان محبوب شدند، پیشنهاد داد.

1981

WM-2

• پس از توسعه‌ای غیرمعمول، مشخصات طراحی اول تعیین شد، سپس مهندسان محصول مربوطه را ایجاد کردند. بسیار سبک‌تر از نسل اول، این واکمن جدید از نوارهای فلزی پشتیبانی می‌کرد و دارای یک مکانیزم ضد لغزش بود. با تأکید بر طراحی و کیفیت صدا، “واکمن II” بسیار محبوب بود.

1983

WM-20

• محصول توسعه یافته بر اساس ایجاد یک واکمن تقریباً به اندازه یک کیس کاست. این مدل دارای یک باتری AA، سر، غلتک مچی و جک هدفون به صورت ردیفی بود، با کاست که به صورت افقی در کنار این ساختار قرار گرفته بود. از این نقطه به بعد، واکمن به عنوان یک ضرورت مدرن تثبیت شد و به راحتی در کیف دستی یا جیب حمل می‌شد.

1984

D-50

• اولین پخش‌کننده CD قابل حمل جهان. تقریباً به اندازه چهار جعبه CD، بدنه‌ای با وزن 590 گرم داشت. با قیمتی شگفت‌انگیز پایین (کمتر از 50,000 ین) به فروش رسید، این دستگاه به تنهایی گسترش CD را تسریع کرد.

1985

WM-101

• اولین مدل در کلاس خود که از یک باتری قابل شارژ شبیه استفاده می‌کرد و همچنین باتری‌های AA را نیز در خود جای می‌داد. این دستگاه هزینه‌های باتری را به شدت کاهش داد و وزنی کمتر از 200 گرم داشت.

1990

TCD-D3

• اولین واکمن DAT کوچک و سبک که به اندازه کف دست بود.

1992

NT-1

• “Scoopman NT-1″، اولین ضبط‌کننده دیجیتال میکرو در جهان با استفاده از نوارهای فوق‌العاده کوچک.

MZ-1

• اولین “MD Walkman” دنیا، ضبط‌کننده دیسک مینی. این دستگاه ضبط، پخش، یک کیپد عددی، تکنولوژی ضدلرزش و انواع ویژگی‌های مفید دیگر را داشت.

1996

MZ-E50

• واکمن MD، که بهترین فناوری‌های قابل حمل سونی را شامل می‌شد. کوچکترین و سبکترین در جهان (تا سپتامبر 1996).

ICD-50

• اولین ضبط‌کننده IC سونی که از حافظه فلش استفاده می‌کرد و قادر به ضبط تا 8 دقیقه در حالت SP و 16 دقیقه در حالت LP بود.

1999

D-E01

• نسخه ویژه پانزدهمین سالگرد CD Walkman. مجهز به فناوری ضدلرزش ‘G-Protection’ نهایی، این مدل نشان‌دهنده تغییر از سیستم‌های متداول ‘جمع‌آوری صدا’ به سیستم‌هایی بود که از لرزش صدا جلوگیری می‌کردند.

NW-MS7

• واکمن Memory Stick که از فناوری حفاظت از حقوق نشر Magic Gate پشتیبانی می‌کرد.

2001

MZ-N1

• اولین محصولی که از استاندارد NetMD برای انتقال سریع داده‌های موسیقی از کامپیوتر به واکمن پشتیبانی می‌کرد. با باتری قابل شارژ، این دستگاه قادر به پخش تقریباً 28 ساعت در حالت استاندارد بود.

2003

NW-MS70D

• هم‌زمان با “Duo” Memory Stick به بازار عرضه شد، این دستگاه دارای 256 مگابایت حافظه فلش در یک بدنه کوچک بود. این دستگاه نماینده سبک جدیدی از واکمن شبکه‌ای بود که به کاربران امکان می‌داد از معادل 11 CD موسیقی لذت ببرند.

2004

NW-HD1

• واکمن شبکه‌ای با حافظه داخلی هارد 20 گیگابایتی. این مدل قادر به پخش مداوم صدا تقریباً 30 ساعت بود. این دستگاه “G Sensor” (برای تشخیص سریع “شتاب جاذبه”) را همراه با یک سیستم ضدشوک برای حفاظت از داده‌های ارزشمند در برابر ضربه تعبیه کرده بودند.

MZ-NH1

• واکمن “Hi-MD”. با پشتیبانی از تکنولوژی ضبط با دانسیته بالا، قادر به ضبط و پخش صدا به مدت طولانی بود.

2005

NW-A3000

• خود را با سلایق فردی هر کاربر تطبیق می‌دهد. سری واکمن A: ایجاد ارتباط عمیق‌تر بین افراد و موسیقی.

PCM-D1

• اولین ضبط‌کننده خطی PCM سونی که از یک میکروفون داخلی با حساسیت بالا برای جمع‌آوری صدا استفاده می‌کند، و از روش PCM خطی و طراحی کاملاً کم‌صدا برای ضبط کیفیت صدایی که از CD‌ها برتر است، استفاده می‌کند.

2007

SEP-10BT

• پخش‌کننده سرگرمی صدای جدید “Rolly.” این محصول فناوری‌های صوتی مختلف سونی را با فناوری‌های مرتبط با ربات برای کنترل حرکت ترکیب می‌کند. واحد به شکل بیضی به اندازه کف دست، حاوی اسپیکرهای استریو مخالف افقی، حافظه فلش و باتری است. این پخش‌کننده در دست کاربر قرار می‌گیرد تا هر کجا که می‌رود، همراه او باشد و امکان لذت بردن از صدای واضح و حرکات جادویی Rolly را در هر زمان و مکانی فراهم می‌کند.

2009

NW-X1000 Series

• سری X واکمن تجربه صوتی/تصویری قابل حمل بی‌نظیری را ارائه می‌دهد.

2011

NW-Z1000 Series

• واکمن مبتنی بر Android™ که به کاربران امکان می‌دهد از موسیقی، ویدئو و انواع برنامه‌ها لذت ببرند. “S-Master MX” یک تقویت‌کننده دیجیتال کامل اصلی سونی، S-Master، است که برای دستگاه‌های موبایل بهینه شده است تا از تحریف صدا و کاهش کیفیت صدا جلوگیری کند.

2013

NWD-W273

• سری W واکمن با هدفون یکپارچه دارای عملکرد ضدآب بهبود یافته و می‌تواند در زمان شنا کردن استفاده شود. طراحی شده برای پوشیدن در انواع موقعیت‌های ورزشی، از جمله دویدن.

NW-ZX1

• اولین واکمنی که از صدا با وضوح بالا پشتیبانی می‌کند. این مدل برای اولین بار به تقویت‌کننده دیجیتال کامل با وضوح بالا S-Master HX مجهز شده است و دارای بدنه منوکوک با سختی بالا ساخته شده از آلیاژ آلومینیوم ماشین‌کاری شده است.

2014

SRS-X9

• اسپیکر بی‌سیم که از صدا با وضوح بالا پشتیبانی می‌کند. این مدل با اندازه کوچک (تقریباً 43 سانتی‌متر عرض، 13.3 سانتی‌متر ارتفاع و 12.5 سانتی‌متر عمق)، اما با صدا با وضوح بالا سازگار است. این مدل با کیفیت صدای بالا از فناوری‌های اختصاصی مانند واحد اسپیکر محدوده کامل مایع مغناطیسی و ساختار چند تقویت‌کننده با هشت تقویت‌کننده دیجیتال با عملکرد بالا استفاده می‌کند.

2016

LSPX-S1

• با بهبود فناوری درایو اسپیکر سیستم اسپیکر “Sountina” که در سال 2008 عرضه شد، همزمان صدایی شفاف­تر و اندازه کوچکتری را محقق می‌کند.

NW-WM1Z

• مدل سری واکمن WM1 از سری Signature که فناوری صدا با کیفیت بالایی را که سونی در طول سال‌ها پرورش داده است، گرد هم می‌آورد و هدف آن ارائه بهترین تجربه موسیقی ممکن در یک فضای شخصی است.
  محفظه از مس بدون اکسیژن (99.96% خالص یا بالاتر) ساخته شده است، که کمترین مقاومت را در بین فلزات دارد، و از پخش بومی DSD تا 11.2 مگاهرتز پشتیبانی می‌کند.

2019

NW-ZX500 Series

• مدل سازگار با Wi-Fi با Android™ که به کاربران امکان می‌دهد تا از موسیقی از طریق خدمات مختلف استریم و دانلود در واکمن لذت ببرند. این دستگاه به فناوری صدای با کیفیت بالا که در سری WM1 پرورش یافته است، مجهز شده و همچنین از DSEE HX™ پشتیبانی می‌کند و یک فناوری اختصاصی که به طور خودکار ترانه‌ها را تجزیه و تحلیل کرده و به صورت اتوماتیک به صدای با وضوح بالا ارتقاء می‌دهد.

NW-A100TPS

• واکمن چهلمین سالگرد. این مدل در یک جعبه ویژه عرضه می‌شود که بسته‌بندی اولین نسل واکمن، TPS-L2 را بازسازی می‌کند و شامل NW-A105 با لوگوی چهلمین سالگرد چاپ شده روی آن، یک کیس نرم ویژه که طرح TPS-L2 را تقلید می‌کند و برچسب‌هایی با لوگوی واکمن است.

اسپیکرها

1. شرکت سونی مجموعه‌ای وسیع از اسپیکرها را شامل اسپیکرهای قابل حمل بلوتوث، اسپیکرهای خانگی، ساندبارها و لوازم جانبی ارائه می‌دهد. مدل‌های محبوب قابل حمل شامل XB13، XE200، XE300، XG300 و XG500 می‌باشند.

2. برای سینما خانگی، سونی اسپیکرهایی مانند SSCS5، اسپیکرهای ایستاده مانند SSCS3، اسپیکرهای فعال Dolby Atmos و ساب‌ووفرهایی مانند SA-CS9 را دارد.

3. محدوده ساندبارهای سونی از مدل‌های 2.0 کاناله تا ساندبارهای Dolby Atmos پیشرفته 7.1.2 کاناله مانند HT-A7000 متغیر می‌باشد. مدل‌های محبوب شامل HT-S20R، HT-S350، HT-A3000 و HT-A5000 می‌شوند.

اسپیکرهای قابل حمل بلوتوثی سونی :

• XB13 : بسیار کم حجم و سبک با عمر باتری 16 ساعته. مقاوم در برابر گرد و غبار و آب با رتبه IP67
• XE200 : اسپیکر سبک با عمر باتری 16 ساعته و رتبه IP67
• XE300 : با عمر باتری 24 ساعته و رتبه IP67
• XG300 : با عمر باتری 25 ساعته و قابلیت Extra Bass
• XG500 : با عمر باتری 30 ساعته و قابلیت MEGABASS

اسپیکرهای سینما خانگی :

• SSCS5 : اسپیکر بسیار محبوب
• SSCS3 : اسپیکرهای ایستاده با گواهی کیفیت صدای Hi-res
• SS-CSE : اسپیکرهای فعال Dolby Atmos که ارتفاع صدا را در صدای محیطی افزایش می‌دهند
• SA-CS9 : ساب‌ووفر 10 اینچی با آمپلی فایر 200 واتی

ساندبارها :

• HT-S20R : ساندبار 2.1 کاناله با ساب‌ووفر بی‌سیم
• HT-S350 : ساندبار 2.1 کاناله با ساب‌ووفر بی‌سیم
• HT-A3000 : ساندبار 3.1 کاناله Dolby Atmos
• HT-A5000 : ساندبار 5.1.2 کاناله Dolby Atmos
• HT-A7000 : پرچم‌دار ساندبارهای Dolby Atmos با 7.1.2 کانال

هدفون­‌ها

1964

DR-1A

• هدست استریو برای ضبط‌کننده‌های نوار. این آغازی بر هدفون‌های استریو سونی بود

1979

MDR-3

• همراه با اولین “واکمن” (مدل TPS-L2). اولین مدل در سری “H-AIR” از هدفون‌های کم وزن و کوچک

1982

MDR-E252

• اولین هدفون‌های داخل گوش در سری پیشگام ‘NUDE’

1988

MDR-R10

• این هدفون‌ها اولین در جهان بودند که از دیافراگم بیو-سلولز با سختی مشابه آلومینیوم استفاده کردند

1992

MDR-5700

• اولین هدفون‌های لغو­کننده سر و صدا در جهان برای استفاده مصرف‌کنندگان. برای استفاده در کابین هواپیماهای مسافربری عرضه شد

1997

MDR-G61

• اولین هدفون‌های نوار گردنی صنعت

1999

MDR-EX70SL

• کوچک‌ترین واحد درایور داینامیک در آن زمان، با قطر 9 میلی‌متر و قطعات ایرپیس لاستیکی سیلیکونی نرم برای قرارگیری بهتر در گوش و تولید باس قدرتمند

2008

MDR-NC500D

• اولین هدفون‌های دیجیتال لغو­کننده سر و صدا در جهان، که سر و صدای محیطی را تا 99% کاهش می‌دهد

2012

MDR-1R

• هدفون نظارت با وضوح بالا که با همکاری Sony Music Entertainment (Japan) توسعه یافته است، به دنبال کیفیت صدایی که بیان خلاقانه موسیقی‌دانان، مهندسین صدا و سایر خالقان موسیقی را به بالاترین سطح ممکن می‌رساند

2016

MDR-Z1R

• هدفون استریو با وضوح بالا از سری Signature که فناوری‌های صدای با کیفیت بالا که سونی در طول سال‌ها پرورش داده، را تلفیق می‌کند و هدف آن ارائه بهترین تجربه موسیقی ممکن در فضای شخصی است. مجهز به واحد درایور HD با قطر بزرگ 70 میلی‌متر، هدفون‌ها قادر به بازتولید فرکانس‌های فوق بالا تا 120 کیلوهرتز هستند

MDR-1000X

• هدفون بی‌سیم که در زمان خود نویز کنسلینگ پیشرو در این صنعت را ارائه می‌دهد و با وضوح بالا پخش می‌کند

2017

WF-1000X

• هدفون بی‌سیم که عملکرد نویز کنسلینگ پیشرو در صنعت را به نوع بی‌سیم تحقق می‌بخشد. اولین هدفون در جهان است که از کنترل صوتی تطبیقی پشتیبانی می‌کند و فعالیت‌های کاربر را با استفاده از سنسورهای مختلف روی موبایل تشخیص می‌دهد

WI-1000X

• هدفون بی‌سیم با نویز کنسلینگ پیشرو برای نوع هدفون نوار گردنی در آن زمان. علاوه بر کنترل صوتی تطبیقی، از بهینه‌سازی عملکرد نویز کنسلینگ پشتیبانی می‌کند

2019

IER-Z1R

1. هدفون استریو با وضوح بالا در سری Signature، قادر به بازتولید فرکانس‌های فوق بالا تا 100 کیلوهرتز، فراهم کردن یک میدان صوتی وسیع و حس حضوری که با هدفون‌های داخل گوش معمولی دشوار است
2. البته سونی طیف گسترده‌ای از مدل‌های هدفون را از گزینه‌های اقتصادی تا هدفون‌های پرمیوم برای مشتریان مختلف عرضه می­کند. محصولات آن‌ها شامل گزینه‌های داخل گوشی، روی گوشی و دور گوشی است
3. هدفون‌های بی‌سیم نویزکنسلینگ پرمیوم سونی مانند WH-1000XM5 از برترین‌ها در صنعت هستند، با توانایی‌های عالی و کیفیت صوتی بالا
4. هدفون‌های مقرون‌به‌صرفه‌تر سونی مانند WH-CH710N و WI-C310 صدای مناسب و عملکرد خوبی را با قیمت پایین‌تر ارائه میدهند، اگرچه کیفیت ساخت و توانایی نویز کنسلینگ به اندازه مدل‌های پرمیوم خوب نیست
5. هدفون‌های سونی معمولاً دارای صدایی خنثی یا باس تقویت شده هستند. ویژگی‌های سفارشی‌سازی صدا مانند EQ گرافیکی در بسیاری از مدل‌ها از طریق اپلیکیشن Sony Headphones Connect در دسترس هستند
6. خطوط کلیدی هدفون‌های سونی عبارتند از: WH-1000X – بی‌سیم دور گوشی پرمیوم، WF-1000X – کاملاً بی‌سیم پرمیوم، WI – بی‌سیم داخل گوشی، WH-CH – بی‌سیم دور گوشی، MDR – با سیم برای علاقمندان به صدای با کیفیت

هدفون‌های بی‌سیم نویزکنسلینگ پرمیوم :

• WH-1000XM5: جدیدترین هدفون بی‌سیم دورگوشی پرچمدار سونی پیشرو در صنعت صوتی ، پروفایل صدای طبیعی و متعادل و عمر باتری طولانی
• WF-1000XM5: ایرباد کاملاً بی‌سیم پرچمدار با نویزکنسلینگ عالی

گزینه‌های اقتصادی :

• WI-C310: هدفون بی‌سیم داخل گوش گردنی با پروفایل صدای گرم و دلنشین. ایزولاسیون صدای خوب اما بدون نویزکنسلینگ فعال
• WH-CH710N: هدفون‌های دورگوشی سبک با نویزکنسلینگ مناسب و صدای باس‌دار

برای کاربران علاقه­ مند به صدا و استفاده استودیویی :

• MDR-7506: هدفون‌های بسته دورگوشی ایده‌آل برای استودیو. صدای خنثی و مناسب برای میکس صوتی
• MDR-MV1: هدفون‌های پشت­باز برای علاقه­مندان به صدا با صحنه صدایی گسترده و طبیعی. عالی برای گوش دادن حرفه‌ای

برای بازی :

• INZONE سری : هدفون‌های بی‌سیم دورگوشی، طراحی شده برای PS5 با تأخیر پایین، میکروفون با کاهش سر و صدا، پروفایل صدای باس‌دار

محصولات دیگر :

• 1982: SMC-70 – اولین کامپیوتر شخصی 8 بیتی سونی با زبان برنامه‌نویسی Sony BASIC و درایو فلاپی 3.5 اینچی
• 1983: SMC-777 – کامپیوتر شخصی کاربرپسند با هشت برنامه نرم‌افزاری Sony BASIC
• 1984: CDX-5 – پخش‌کننده CD خودرو طراحی شده برای مقاومت در برابر لرزش و حرارت
• 1986: CDX-J10 – تعویض‌کننده خودکار CD برای خودروها که می‌توانست 10 CD را در خود جای دهد
• 1987: PJ-100 – پردازشگر کلمات ژاپنی بسیار قابل حمل
• 1989: CDX-A30RF – تعویض‌کننده خودکار CD که سیگنال‌های صوتی CD را به سیگنال‌های FM برای رادیوهای خودرو تبدیل می‌کرد
• 1990: PTC-500 – کامپیوتر کوچک با قابلیت ورودی دست‌نویس
• 1992: MDX-U1 – اولین پخش‌کننده مینی دیسک خودرو در جهان
• 1993: NVX-F10 – سیستم ناوبری خودرو با نمایشگر LCD رنگی 4 اینچی
• 1996: PLM-50 – نمایشگر LCD شخصی ‘Glasstron’ برای نمایش متصل به سر
• 1997: PCG-707 – نوت‌بوک VAIO با قابلیت ارتقاء برتر
• 1998: PCG-C1 – نوت‌بوک کوچک VAIO C1 با دوربین CCD داخلی
• 2000: PEG-S500C – اولین دستگاه Palm سونی “CLIE”
• 2002: PEG-NR70V – CLIE با دوربین دیجیتال و خواننده FeliCa
• 2003: PCG-Z1/P – نوت‌بوک VAIO Z با تکنولوژی Intel Centrino
• 2004: PEG-VZ90 – دارای نمایشگر EL ارگانیک
• 2006: VGN-AR70B – اولین نوت‌بوک دیسک Blu-ray در جهان
• 2007: NV-U1 – سیستم ناوبری قابل حمل با اتصال آسان به داشبورد خودرو
• 2009: VGN-P70H – مدل کوچکی که ویژگی‌های یک کامپیوتر کامل را ارائه می‌دهد
• 2010: PRS-350 و PRS-650 – نسخه‌های Sony Reader برای کتاب‌های الکترونیکی
• 2011: HMZ-T1 – اولین نمایشگر سربندی سازگار با 3D در جهان
• 2012: VAIO® Duo 11 – هیبریدی از تبلت/کامپیوتر با طراحی کشویی
• 2013: VAIO® Pro 13 – سبک‌ترین اولترابوک 13 اینچی جهان با قابلیت لمسی
• 2015: RSX-GS9 – گیرنده رسانه‌ای با وضوح بالا با پخش مستقیم DSD

زیرمجموعه ­های شرکت سونی :

انتشارات موسیقی سونی Sony Music Publishing : بزرگ‌ترین کمپانی نشر موسیقی در جهان است که متعلق به شرکت سونی اینترتینمنت می‌باشد. مالکان این کمپانی موسیقی تا سال ۲۰۱۶، مایکل جکسون و سونی اینترتینمنت به صورت نصف به نصف بودند. سونی/ای‌تی‌وی حق نشر بیش از ۴،۵ میلیون آهنگ از هنرمندانی چون: بیتلز، لیدی گاگا، جرج مایکل، باب دیلن و امینم را در اختیار دارد.

ارتباطات همراه سونی Sony Mobile Communications : بخش موبایل و تجهیزات ارتباطی همراه شرکت ژاپنی سونی است، این شرکت سابقاً تحت نام سونی اریکسون فعالیت می‌کرد. سونی اریکسون در سال 2006 گوشی‌هایی با مارک سایبرشات را، یعنی تلفن‌هایی که دارای قابلیت‌های پیشرفته در عکاسی بودند معرفی کرد. سونی اریکسون در سال ۲۰۰۸ اولین سری تلفن­های هوشمند را با نام تجاری اکسپریا روانه بازار کرد.

بخش سرگرمی‌های تعاملی سونی Sony Interactive Entertainment : شرکت بزرگ چندملیتی آمریکایی در صنعت بازی‌های رایانه‌ای که متخصص در زمینه‌های مختلف صنعت سرگرمی و بازی‌های رایانه‌ای است. خش سرگرمی‌های رایانه‌ای سونی کارهایی شامل تحقیق و توسعه، تولید و فروش سخت‌افزار و نرم‌افزارهای مرتبط با کنسول‌های قابل حمل و خانگی پلی‌استیشن را انجام می‌دهد. این شرکت همچنین سازنده و ناشر عنوان‌های بزرگ بازی ویدئویی می‌باشد و خود متشکل از چندین شرکت‌های وابسته است که بزرگ‌ترین بازارهای این شرکت شامل: آمریکای شمالی، اروپا و آسیا را پوشش را می‌دهد.

سرگرمی سونی پیکچرز Sony Pictures Entertainment Inc : یک شرکت چندرسانه­ای و سرگرمی چندملیتی آمریکایی است که هم توانایی تولید و هم پخش را دارد. این شرکت زیرمجموعه‌ای از سونی اینترتینمنت که خود زیرمجموعهٔ غول فناوری یعنی گروه سونی کورپوریشن است. همچنین این شرکت به‌عنوان یکی از پنج استودیوی بزرگ آمریکا فعالیت می‌کند.

سونی موزیک اینترتینمنت Sony Music Entertainment : بزرگ‌ترین شرکت نشر آثار موسیقی از چهار ناشر بزرگ در جهان است.

کلمبیا پیکچرز Columbia Pictures : شرکت سازنده و پخش‌کننده فیلم در امریکا است. لمبیا پیکچرز از بزرگترین شرکت‌های تولیدکننده فیلم در جهان و جزو هشت غول بزرگ فیلم‌سازی در دوران طلایی هالیوود بوده‌است

مترو گلدوین مایر Metro-Goldwyn-Mayer : یک شرکت رسانه‌ای بزرگ آمریکایی است که به شکل عمده در زمینه تهیه و توزیع فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی فعالیت می‌کند. در سال ۱۹۸۱ مترو گلدوین مایر همکاری نزدیکی را برای ساخت مجموعه فیلم­های جیمز باند آغاز نمود.

گروه مینستری آو ساوند Ministry of Sound : یک بنگاه  مستقر سرگرمی چندرسانه­ای است که دارای یک باشگاه شبانه، فضای کاری اشتراکی، باشگاهی برای اعضای خصوصی، مرکز برگزاری رویدادهای جهانی، بنگاه نشر موسیقی و یک باشگاه تناسب اندام است.

سونی، از ابتدا تاکنون :

از ایبوکا البته می توان به عنوان موسس اصلی یاد کرد؛ وی چند سالی از موریتا مسن تر بود و پیش از اعزام به جنگ نیز به عنوان یک تاجر موفق شناخته می­شد. البته شاید برایتان جالب باشد که نام آنچه موریتا و ایبوکا دست به تاسیسش زدند از همان ابتدا «سونی» نبود و برای مدت ۱۲ سال، آنها تحت نام «توکیو تسوشین کوگیو» به فعالیت خود ادامه می دادند. سپس در سال ۱۹۵۸، تصمیم بر این شد که نام شرکت را به «سونی» تغییر دهند.

• سال ۱۹۵۰ – سونی اولین دستگاه ضبط صوت را در ژاپن میسازد. نام این محصول Type G بود و صرفا در اختیار مراکز و سازمان های دولتی قرار داشت.
• سال ۱۹۵۵ – کمپانی مورد بحث اولین رادیوی ترانزیستوری را با نام Tسال ۱۹۶۶ –  سونی اولین دستگاه های ضبط کننده صدا بر روی نوارهای کاست را با نام TC-100 به بازار فرستاد.
• سال ۱۹۶۸ – سونی با همکاری CBS، از Sony Records پرده برداشت. شرکتی که در اصل به هنرمندان کمک می کرد تا آثار خود را ضبط کرده و سپس به مردم معرفی کنند. لازم به ذکر است که در سال ۱۹۸۸ سونی همه سهام این شرکت را به دست گرفت و سهم CBS را خرید. از آن پس نیز این بخش با نام Sony Music Entertainment شناخته میشود. در سال ۱۹۶۸ همچنین سونی اولین تلویزیون رنگی خود را با کد KV-1310 و سری Trinitron – ترینیترون عرضه کرد. این تلویزیون در آن زمان از روشنایی و کیفیتی دوبرابر بیشتر از محصولات قبلی بهره می برد.
• سال ۱۹۷۱ –  سونی از VP-1100 پرده برداشت؛ یک دستگاه پخش­کننده کاست­ها­یی ویدیویی که قادر بود نوارهای کاست ویدیویی و رنگی را به نمایش بگذارد. در سال ۱۹۷۲ نیز این شرکت یک مدل جدیدتر از همین محصول را معرفی کرد که میتوانست تصویر یک شبکه تلویزیونی را در حالی که به تماشای شبکه دیگری می­پرداختید، ضبط کند.
• سال ۱۹۷۵ – سونی از Betamax پرده برداشت؛ نوعی جدید از ضبط کننده­های ویدیویی. نام این مدل در اصل SL-6300 بود که از نسخه­های پیشین قابلیت و همچنین کیفیت بیشتری داشت.
• سال ۱۹۷۶ –  آقای ایبوکا بازنشسته شد و آقای موریتا به سمت مدیر عامل منصوب گشت.
• سال ۱۹۷۹ – سونی از اولین نسل واکمن پرده برداشت. دستگاهی که می توانست به شکل قابل حملی یک نوار کاست را برای شما پخش کرده تا همواره و در همه ی مکان­ها، به موسیقی دسترسی داشته باشید. کد اولین مدل از واکمن TPS-L2 بود.
• سال ۱۹۸۲- سونی اولین پخش کننده CD را به شکل جهانی به فروش رساند. این مدل با کد CDP-101 شناخته شد.
• سال ۱۹۸۴ – سونی اولین پخش کنندهCD  همراه را با نام Discman و شماره مدل D-50 معرفی کرد. به بازار آمدن این دستگاه اتفاق بسیار مهمی بود زیرا به طور کلی منجر به رشد سریع تر CD شد.
• سال ۱۹۸۹ – یکی از مدیران ارشد سونی به نام Norio Ohga به سمت مدیر عاملی این شرکت منصوب شد. در همان سال، سونی Columbia Pictures را خرید که به عنوان بزرگترین خرید سونی در تاریخ این کمپانی به شمار می رود.
• سال ۱۹۹۴ – کنسول بازی PlayStation در ژاپن به فروش رسید. محصول مورد بحث در سال ۱۹۹۵ به بازار ایالات متحده و اروپا پا گذاشت و تا پایان سال ۱۹۹۶، بیش از ۱۰ میلیون دستگاه به فروش رسیده بود. این آمار تا پایان ۱۹۹۸ به بیش از ۵۰ میلیون دستگاه رسید.
• سال ۱۹۹۵ – سونی، DCR-VX1000 را معرفی کرد که یک دوربین دستی برای ضبط ویدیو به شمار میرفت.
• سال ۱۹۹۹ – آقای Nobuyuki Idei به سمت مدیر عاملی سونی منصوب گشت. سونی همچنین در آن سال از «AIBO» پرده برداشت؛ یک سگ رباتیک که میتوانست توسط استفاده­کننده آموزش ببیند و همچنین احساسات خود را بیان کند.
• سال ۲۰۰۵ – Howard Stringer به ریاست کمپانی سونی رسید؛ آقای Stringer را می توان اولین و تنها مدیرعامل غیرژاپنی شرکت مورد بحث دانست.
• سال ۲۰۱۲ – کازوئو هیرای به عنوان مدیر عامل سونی برگزیده شد؛ او نقش بسزایی در سودآوری کنسول پلی استیشن داشت و باعث شد شرکت مذکور بتواند دوباره از این کنسول کسب درآمد کند. او پس از اینکه آقای Stringer نتوانست بخش الکتریک سونی را سودآور کند، به عنوان مدیر عامل شروع به کار کرد.
• سال ۲۰۱۳ – سونی، پلی استیشن ۴ را معرفی کرد. محصولی که گفته میشود تا ماه مارس سال میلادی جاری، بیش از ۲۰ میلیون دستگاه از آن به فروش رفته­اند.
• سال ۲۰۱۴ –  سونی توانست با مهندسی بالای خود در امر ساخت سنسورهای دوربین، سنسوری بسیار کوچک را به نام Exmor RS IMX230  توسعه دهد. در این سنسور از تکنولوژی خاصی بهره گرفته شده بود که به سونی اجازه میداد دو چیپ را روی همدیگر قرار دهد. همین امر به سازندگان تلفن­های هوشمند کمک کرد تا بتوانند موبایل­هایی باریک­تر بسازند.
• سال ۲۰۱۵ – سونی از سرویس استریم ویدیویی خود با نام PlayStation Vue که با پرداخت حق اشتراک ۵۰ دلار در ماه قابل استفاده بود، پرده برداشت. لازم به ذکر است که این سرویس چندان از طرف کاربران مورد توجه قرار نگرفت و در زمره یکی از شکستهای شرکت ژاپنی گنجانده میشود.